Neogotyk, jako styl architektoniczny, pojawił się w Europie w XIX wieku jako reakcja na klasycyzm i jako wyraz zainteresowania średniowieczem. Charakteryzuje się on zastosowaniem elementów gotyckich, takich jak ostrołukowe okna, strzeliste wieże, dekoracyjne rzeźby oraz bogato zdobione detale architektoniczne. Styl ten dążył do przywrócenia i reinterpretacji estetyki gotyku, z naciskiem na romantyzm i emocjonalność.

W Wenecji, neogotyk zyskał na znaczeniu w drugiej połowie XIX wieku, w okresie, gdy miasto stawało się ważnym ośrodkiem kulturowym i artystycznym. Architektura neogotycka w Wenecji często łączyła tradycyjne elementy gotyckie z lokalnymi cechami architektonicznymi, tworząc unikalny styl, który odzwierciedlał zarówno historię, jak i nowoczesność miasta.

Jednym z najbardziej znanych przykładów neogotyku w Wenecji jest Pałac Ca' d'Oro, który, choć pierwotnie zbudowany w stylu gotyckim, przeszedł w XIX wieku renowację, podczas której dodano elementy neogotyckie. Innym znaczącym obiektem jest Kościół Santa Maria della Salute, który, mimo że zbudowany w stylu barokowym, w późniejszych latach był reinterpretowany w duchu neogotyckim, co ukazuje tendencje do łączenia różnych stylów architektonicznych.

Neogotyk w Wenecji nie ograniczał się jedynie do budynków sakralnych, ale także obejmował budowle użyteczności publicznej i prywatne rezydencje, które starały się oddać ducha epoki średniowiecza. W architekturze weneckiej styl ten często manifestował się w formie bogato zdobionych fasad, witraży oraz detali architektonicznych, które przyciągały uwagę zarówno mieszkańców, jak i turystów.

Podsumowując, neogotyk w architekturze weneckiej stanowił istotny element w rozwoju estetyki XIX wieku, łącząc tradycję z nowoczesnymi dążeniami artystycznymi. Jego wpływ na wenecką architekturę jest widoczny w wielu budynkach, które do dziś zachwycają swoim pięknem i historycznym znaczeniem.