Architektura romańska to styl architektoniczny, który rozwijał się w Europie od końca X wieku do początku XIII wieku, stanowiąc jeden z pierwszych zorganizowanych stylów architektonicznych po upadku Cesarstwa Rzymskiego. Charakteryzuje się masywnymi formami, grubymi murami, małymi oknami oraz łukami półkolistymi. W architekturze romańskiej dominują również sklepienia kolebkowe i krzyżowe, które umożliwiają budowanie większych przestrzeni wewnętrznych.

W architekturze romańskiej występują liczne elementy, które definiują ten styl:
1. Masywne mury: Zbudowane z kamienia, często nieotynkowane, co podkreśla surowość konstrukcji.
2. Łuki półkoliste: Używane zarówno w oknach, jak i w drzwiach, co nadaje budynkom charakterystyczny wygląd.
3. Sklepienia: Sklepienia kolebkowe i krzyżowe były powszechnie stosowane w kościołach i klasztorach, co pozwalało na lepsze rozkładanie ciężaru budowli.
4. Fasady: Zwykle bogato zdobione rzeźbami, w tym tympanonami nad drzwiami, które przedstawiały sceny biblijne.

Wenecja, jako miasto o unikalnej architekturze, również przyjęła elementy stylu romańskiego, zwłaszcza w kontekście budowli sakralnych. W okresie romańskim w Wenecji powstało wiele kościołów, z których niektóre łączą elementy romańskie z wczesnochrześcijańskimi oraz bizantyjskimi.

Architektura romańska miała znaczący wpływ na rozwój stylów architektonicznych w Europie, w tym na gotyk, który pojawił się w późniejszym okresie. W Wenecji, gdzie różnorodność kulturowa i handlowa przyczyniła się do rozwoju unikalnego stylu, elementy romańskie zintegrowały się z lokalnymi tradycjami, tworząc charakterystyczny wenecki styl architektoniczny.

Architektura romańska, poprzez swoje trwałe i monumentalne formy, pozostaje istotnym elementem dziedzictwa architektonicznego Europy, a w Wenecji stanowi ważny krok w kierunku dalszego rozwoju architektury sakralnej i świeckiej w regionie.