Architektura bizantyńska to styl architektoniczny, który rozwinął się w Cesarstwie Bizantyjskim, trwając od IV do XV wieku. Charakteryzuje się unikalnym połączeniem elementów klasycznych, zwłaszcza greckich i rzymskich, z nowymi rozwiązaniami technicznymi i estetycznymi, które zyskały na znaczeniu w kontekście religijnym i kulturowym wschodniego chrześcijaństwa.

Architektura bizantyńska jest znana przede wszystkim z monumentalnych budowli sakralnych, w tym katedr, kościołów i klasztorów. Kluczowe cechy tego stylu to:

1. Kopuły: Jednym z najbardziej rozpoznawalnych elementów architektury bizantyńskiej jest użycie dużych kopuł, często wspartych na bębnie. Kopuły te symbolizowały niebo i boskość, a ich wielkość i forma miały podkreślać majestat świątyni.

2. Mozaiki: Wnętrza budowli były często zdobione bogatymi mozaikami przedstawiającymi sceny biblijne, postacie świętych oraz symbole religijne. Użycie złotego tła w mozaikach miało na celu stworzenie efektu światła i boskości.

3. Plan krzyżowy: Wiele kościołów bizantyńskich ma plan krzyżowy, co oznacza, że ich układ przypomina krzyż. W połączeniu z centralnie umieszczoną kopułą, tworzy to harmonijną kompozycję przestrzenną.

4. Fasady: Zewnętrzne elewacje budynków często były bogato zdobione, z użyciem kolumn, łuków oraz różnorodnych ornamentów, które podkreślały ich monumentalność.

Wenecka architektura bizantyńska rozwinęła się w szczególnym kontekście historycznym i kulturowym. Wenecja, jako ważny ośrodek handlowy i kulturalny, była miejscem spotkań różnych wpływów, w tym bizantyńskich. W XII wieku, po zdobyciu Konstantynopola, Wenecja stała się miejscem, gdzie styl bizantyński zyskał na znaczeniu, a jego elementy zaczęły przenikać do lokalnej architektury.

Jednym z najlepszych przykładów architektury bizantyńskiej w Wenecji jest Bazylika św. Marka. Zbudowana w XI wieku, łączy w sobie elementy architektury bizantyńskiej z lokalnymi tradycjami. Jej imponująca kopuła, bogate mozaiki oraz dekoracyjne detale są świadectwem wpływów bizantyńskich, które przekształciły się w unikalny styl wenecki.