Kościół San Stae, znany również jako Chiesa di Sant’Eustachio, to rzymskokatolicka świątynia zlokalizowana w weneckiej dzielnicy Santa Croce. Od 1966 roku pełni funkcję kościoła rektorskiego w Patriarchacie Wenecji i jest miejscem wydarzeń kulturalnych, takich jak wystawy i koncerty.
Historia
Pierwsze wzmianki o kościele pochodzą z 1127 roku, a jego budowę datuje się na 966 rok, z inicjatywy trzech rodzin szlacheckich. Po wielkim pożarze w 1105 roku świątynia została przebudowana, a w 1678 roku rozebrana. Nowy kościół, zaprojektowany przez Giovanniego Grassiego z fasadą autorstwa Domenica Rossiego, został ukończony w XVIII wieku. W XIX wieku, po reformach napoleońskich, kościół stracił status parafii, a w 1953 roku odzyskał pewne prawa, stając się niezależnym kościołem rektorskim.
Architektura
Fasada kościoła, zbudowana z wapień z Istrii, jest bogato zdobiona, z czterema kolumnami w porządku kompozytowym i trójkątnym tympanonem, na którym znajdują się rzeźby Zbawiciela oraz symboli Wiary i Nadziei. Kampanila, mająca 34 metry wysokości, została przebudowana w XVII wieku.
Wnętrze
Wnętrze kościoła charakteryzuje się jasnością dzięki półokrągłym oknom i jest podzielone na jedną nawę z trzema bocznymi kaplicami. Znajdują się tam liczne rzeźby, w tym grobowiec doży Alvise II Moceniga. W prezbiterium można zobaczyć znaczące dzieła weneckich malarzy, takich jak Giovanni Battista Tiepolo i Sebastiano Ricci.
Organy
Organy, zbudowane w 1772 roku przez Callida, mają 15 głosów i są ozdobione rzeźbami aniołów grających na różnych instrumentach.
Kościół San Stae to nie tylko miejsce kultu, ale także ważny element weneckiej kultury i architektury.
Kościół San Stae - Data powstania
Rok 1137
Kościół San Stae - Główni architekci
Domenico Rossi
Domenico Rossi (ur. 28 grudnia 1657 w Morcote, zm. 8 marca 1737 w Wenecji) był szwajcarsko-włoskim architektem barokowym, aktywnym głównie w Wenecji oraz na terenie dzisiejszej Słowenii i północnych Włoch.
Urodził się w Morcote w kantonie Ticino. Był uczniem Baldassarre Longheny, jednego z najważniejszych architektów baroku weneckiego. Z czasem został nadwornym architektem kilku weneckich rodzin arystokratycznych, w tym Dolfin, Savorgnan i Manin.
W 1701 roku nadzorował przebudowę Pałacu Dolfin, a w 1709 roku powierzono mu projekt nowej fasady kościoła San Stae w Wenecji.
Jednym z jego najważniejszych dzieł jest kościół Gesuiti w Wenecji, zaprojektowany w 1713 roku, uchodzący za przykład dojrzałego baroku. W latach 1714–1715 pracował również nad kościołem w kompleksie Križanke w Lublanie, którego plan oparto na układzie krzyża greckiego.
W 1724 roku zrealizował projekt pałacu Ca’ Corner della Regina, a w późniejszym okresie zajmował się także przebudową katedry w Udine.
Zmarł w Wenecji w 1737 roku, pozostawiając po sobie liczne dzieła architektury sakralnej i świeckiej, które świadczą o jego mistrzostwie w operowaniu formą barokową.
przeczytaj więcej
Kościół San Stae - Styl architektoniczny
Architektura baroku w Wenecji
Architektura baroku to styl, który rozwijał się w Europie od końca XVI wieku do XVIII wieku, charakteryzujący się dramatyzmem, bogactwem form oraz ekspresją emocjonalną. Barok był odpowiedzią na renesansowe dążenie do harmonii i proporcji, wprowadzając dynamiczne kształty, złożone układy przestrzenne oraz bogate zdobienia. Styl ten miał swoje korzenie w Włoszech, a następnie rozprzestrzenił się na inne kraje europejskie, w tym do Polski, Francji, Hiszpanii oraz na obszarze krajów niemieckojęzycznych.
W architekturze barokowej szczególną rolę odgrywały elementy takie jak kolumny, pilastry, kopuły oraz bogato zdobione fasady. Wnętrza budowli barokowych cechują się często monumentalnymi przestrzeniami, które są wypełnione sztuką, rzeźbą oraz malarstwem, co miało na celu wywołanie silnych emocji u obserwatorów.
W Wenecji, architektura barokowa rozwinęła się w sposób szczególny, z uwagi na unikalne uwarunkowania geograficzne oraz kulturowe tego miasta. Wenecka architektura barokowa jest znana z efektownych budowli, które łączą w sobie elementy tradycyjnej architektury weneckiej z nowatorskimi rozwiązaniami typowymi dla baroku.
Jednym z najważniejszych przykładów architektury barokowej w Wenecji jest kościół Santa Maria della Salute, zaprojektowany przez Baldassarre Longhenę i ukończony w 1687 roku. Budowla ta, z charakterystyczną kopułą i bogato zdobionymi fasadami, stanowi symbol weneckiego baroku. Kościół został wzniesiony jako wotum dziękczynne za ocalenie miasta od epidemii dżumy.
Innym znaczącym obiektem jest Pałac Grassi, który, choć pierwotnie zbudowany w stylu renesansowym, przeszedł istotne zmiany w okresie baroku, a jego fasada została wzbogacona o barokowe detale. Również Palazzo Mocenigo czy Palazzo Vendramin-Calergi prezentują cechy barokowe, łącząc w sobie elegancję z monumentalnością.
W architekturze weneckiego baroku można dostrzec także wpływy klasycyzmu, co objawia się w prostocie form oraz symetrii, które zyskują na znaczeniu w późniejszym okresie. Wenecka architektura barokowa jest zatem przykładem syntezy tradycji i nowatorstwa, które przyczyniły się do niepowtarzalnego charakteru miasta, znanego z bogatej historii oraz kultury.
Podsumowując, architektura baroku w Wenecji to zjawisko, które łączy w sobie dramatyzm i bogactwo form z lokalnym dziedzictwem architektonicznym, tworząc unikalny styl, który do dziś zachwyca turystów i miłośników architektury z całego świata.
przeczytaj więcej
Weneckie zabytki w tym stylu:
Kościół San Stae - Dzielnica
Santa Croce
Santa Croce to jedna z sześciu dzielnic (sestieri) Wenecji, położona w zachodniej części miasta, wzdłuż północnego brzegu Canale Grande. Graniczy z dzielnicami San Polo, Dorsoduro oraz z obszarami lądowymi, w tym z Mestre. Santa Croce jest mniej turystyczna w porównaniu do innych części Wenecji, co sprawia, że zachowała bardziej lokalny charakter.
Dzielnica ta charakteryzuje się wąskimi uliczkami, malowniczymi placami i tradycyjną architekturą wenecką. W Santa Croce znajduje się kilka istotnych zabytków, w tym kościół San Giacomo dell'Orio, który jest jednym z najstarszych w Wenecji. Warto również zwrócić uwagę na Palazzo Mocenigo, który obecnie pełni funkcję muzeum poświęconego historii tkanin i perfum.
Santa Croce jest także znana z pięknych ogrodów oraz kanałów, które tworzą malownicze tło dla spacerów. Dzielnica jest dobrze skomunikowana z innymi częściami Wenecji dzięki vaporetto (tramwajom wodnym) oraz mostom łączącym różne sestieri.
Mimo że Santa Croce nie jest tak oblegana przez turystów jak inne dzielnice, oferuje unikalny wgląd w codzienne życie mieszkańców Wenecji oraz możliwość odkrywania mniej znanych, ale równie urokliwych zakątków tego niezwykłego miasta.
przeczytaj więcej
W tej dzielnicy znajdziesz również:
Źródła grafik:
