Kościół San Nicolò dei Mendicoli, znany jako kościół św. Mikołaja od Żebraków, to rzymskokatolicka świątynia w dzielnicy Dorsoduro w Wenecji, podlegająca Patriarchatowi Wenecji. Jest to kościół parafialny, w którym znajduje się wiele cennych dzieł sztuki, w tym plafon autorstwa Francesca Montemezzana oraz drewniane rzeźby: posąg św. Mikołaja z 1457 roku i krucyfiks, odkryte podczas prac konserwatorskich w XX wieku.
Historia
Pierwotny kościół
Obszar, na którym znajduje się obecny kościół, jest jednym z najstarszych osad w Wenecji. Tradycja głosi, że pierwszy kościół, poświęcony św. Wawrzyńcowi, powstał w VII wieku. Podczas wykopalisk odkryto grube mury z Istrii, świadczące o jego długiej historii.
Obecny kościół
W 1105 roku pierwotna budowla spłonęła, a na jej miejscu wzniesiono nową, którą dedykowano św. Mikołajowi. Nazwa „dei Mendicoli” odnosi się do ubogiej ludności tego rejonu. Kościół przeszedł liczne renowacje, w tym w latach 1361–1364 oraz 1553–1580. W XX wieku, po powodzi w 1966 roku, rozpoczęto intensywne prace konserwatorskie, które odkryły wiele cennych artefaktów.
Architektura
Kościół jest przykładem architektury wenecko-bizantyńskiej, z trzynawowym układem bazyliki i prostą ceglaną fasadą. Dzwonnica, zbudowana w XII wieku, ma 26 metrów wysokości i była kilkakrotnie odnawiana.
Wnętrze
Wnętrze kościoła zachowało wiele elementów z XII wieku, w tym kolumny i freski. Ołtarz główny zdobi posąg św. Mikołaja, a w nawie głównej znajdują się obrazy przedstawiające sceny z życia Chrystusa. W kaplicach można zobaczyć renesansowe ołtarze oraz freski.
Kościół w kulturze popularnej
Wnętrze kościoła pojawiło się w filmie „Nie oglądaj się teraz” z 1973 roku, co przyczyniło się do zwiększenia jego popularności.
Kościół San Nicolò dei Mendicoli to nie tylko miejsce kultu, ale także cenny zabytek, który odzwierciedla bogatą historię i kulturę Wenecji.
Kościół San Nicolò dei Mendicoli - Data powstania
Rok 1200
Kościół San Nicolò dei Mendicoli - Styl architektoniczny
Architektura romańska w Wenecji
Architektura romańska to styl architektoniczny, który rozwijał się w Europie od końca X wieku do początku XIII wieku, stanowiąc jeden z pierwszych zorganizowanych stylów architektonicznych po upadku Cesarstwa Rzymskiego. Charakteryzuje się masywnymi formami, grubymi murami, małymi oknami oraz łukami półkolistymi. W architekturze romańskiej dominują również sklepienia kolebkowe i krzyżowe, które umożliwiają budowanie większych przestrzeni wewnętrznych.
W architekturze romańskiej występują liczne elementy, które definiują ten styl:
1. Masywne mury: Zbudowane z kamienia, często nieotynkowane, co podkreśla surowość konstrukcji.
2. Łuki półkoliste: Używane zarówno w oknach, jak i w drzwiach, co nadaje budynkom charakterystyczny wygląd.
3. Sklepienia: Sklepienia kolebkowe i krzyżowe były powszechnie stosowane w kościołach i klasztorach, co pozwalało na lepsze rozkładanie ciężaru budowli.
4. Fasady: Zwykle bogato zdobione rzeźbami, w tym tympanonami nad drzwiami, które przedstawiały sceny biblijne.
Wenecja, jako miasto o unikalnej architekturze, również przyjęła elementy stylu romańskiego, zwłaszcza w kontekście budowli sakralnych. W okresie romańskim w Wenecji powstało wiele kościołów, z których niektóre łączą elementy romańskie z wczesnochrześcijańskimi oraz bizantyjskimi.
Architektura romańska miała znaczący wpływ na rozwój stylów architektonicznych w Europie, w tym na gotyk, który pojawił się w późniejszym okresie. W Wenecji, gdzie różnorodność kulturowa i handlowa przyczyniła się do rozwoju unikalnego stylu, elementy romańskie zintegrowały się z lokalnymi tradycjami, tworząc charakterystyczny wenecki styl architektoniczny.
Architektura romańska, poprzez swoje trwałe i monumentalne formy, pozostaje istotnym elementem dziedzictwa architektonicznego Europy, a w Wenecji stanowi ważny krok w kierunku dalszego rozwoju architektury sakralnej i świeckiej w regionie.
przeczytaj więcej
Weneckie zabytki w tym stylu:
Kościół San Nicolò dei Mendicoli - Dzielnica
Dorsoduro
Dorsoduro to jedna z sześciu głównych dzielnic Wenecji, położona na południowym zachodzie miasta, pomiędzy Canal Grande a Canale della Giudecca. Dzielnica ta jest znana ze swojego artystycznego charakteru, urokliwych kanałów oraz historycznych budynków, które odzwierciedlają bogate dziedzictwo kulturowe Wenecji.
Dorsoduro wyróżnia się spokojniejszą atmosferą w porównaniu do bardziej turystycznych obszarów Wenecji, takich jak San Marco. W dzielnicy znajduje się wiele ważnych instytucji kulturalnych, w tym Galleria dell'Accademia, która gromadzi jedną z najważniejszych kolekcji malarstwa weneckiego, obejmującą dzieła takich artystów jak Tintoretto, Veronese czy Bellini. Warto również wspomnieć o Peggy Guggenheim Collection, muzeum sztuki nowoczesnej, mieszczącym się w dawnym pałacu, które prezentuje prace znanych artystów XX wieku.
Dorsoduro jest również domem dla wielu kościołów, z których najbardziej znanym jest Basilica di Santa Maria della Salute, barokowa świątynia wzniesiona w XVII wieku jako wotum dziękczynne za zakończenie epidemii dżumy. Inne ważne obiekty sakralne to kościół San Pantalon, znany z imponującego malowidła sufitowego, oraz kościół San Nicolò da Tolentino.
Dzielnica ta charakteryzuje się również malowniczymi kanałami, wąskimi uliczkami i urokliwymi placami, takimi jak Campo Santa Margherita, popularne miejsce spotkań mieszkańców i turystów. Dorsoduro jest także miejscem, gdzie można znaleźć liczne kawiarnie, restauracje i sklepy z lokalnymi produktami, co czyni ją idealnym miejscem do odkrywania autentycznego życia weneckiego.
Dorsoduro, z jego bogatą ofertą kulturalną, piękną architekturą i spokojniejszą atmosferą, stanowi ważny element weneckiego krajobrazu, przyciągając zarówno turystów, jak i mieszkańców, którzy pragną cieszyć się urokami tego unikalnego miasta.
przeczytaj więcej
W tej dzielnicy znajdziesz również:
Źródła grafik:
