Kościół San Marcuola, znany również jako chiesa di Santi Ermagora e Fortunato, to rzymskokatolicka świątynia w dzielnicy Cannaregio w Wenecji. Należy do Patriarchatu Wenecji i pełni funkcję kościoła parafialnego.
Historia kościoła sięga VI wieku, kiedy to mieszkańcy Akwilei osiedlili się w lagunie, aby uchronić się przed najazdami Longobardów. Początkowo była to drewniana kaplica, która z czasem przekształciła się w kościół parafialny. Pierwsza wzmianka o świątyni pochodzi z 1069 roku. W 1117 roku kościół uległ zniszczeniu w wyniku pożaru, ale został odbudowany i konsekrowany w 1332 roku.
Obecny kościół, zbudowany w latach 1663-1736, został zaprojektowany przez architektów Giorgio Gaspariego i Giorgio Massariego. Jego fasada, choć nieukończona, miała być w stylu neopalladiańskim. Wnętrze kościoła zdobią dzieła sztuki, w tym obraz Ostatnia Wieczerza autorstwa Tintoretta z 1547 roku.
W ciągu wieków kościół przeszedł wiele zmian, w tym remonty i przebudowy. W 1799 roku został ponownie konsekrowany przez patriarchy Federico Marię Giovanelliego. W kościele ochrzczona została Giustiniana Wynne, znana postać związana z Casanovą, a także pochowany kompozytor Johann Adolf Hasse.
Fasada kościoła jest wykonana z nieotynkowanej cegły, a kampanila została odbudowana w 1728 roku. Wnętrze jest prostokątne, z parami ołtarzy w narożnikach, a malowidło na sklepieniu pochodzi z pracowni Francesca Miglioriego.
Kościół San Marcuola - Data powstania
Rok 1150
Kościół San Marcuola - Główni architekci
Giorgio Massari
Massari zasłynął jako autor licznych budowli sakralnych i świeckich, a jego projekty często cechowała elegancja i teatralna oprawa architektoniczna. Współpracował przy wystroju wnętrz z wybitnym malarzem Giovannim Battistą Tiepolem, co pozwoliło mu łączyć architekturę z malarstwem w harmonijną całość.
przeczytaj więcej
Kościół San Marcuola - Styl architektoniczny
Architektura baroku w Wenecji
Architektura baroku to styl, który rozwijał się w Europie od końca XVI wieku do XVIII wieku, charakteryzujący się dramatyzmem, bogactwem form oraz ekspresją emocjonalną. Barok był odpowiedzią na renesansowe dążenie do harmonii i proporcji, wprowadzając dynamiczne kształty, złożone układy przestrzenne oraz bogate zdobienia. Styl ten miał swoje korzenie w Włoszech, a następnie rozprzestrzenił się na inne kraje europejskie, w tym do Polski, Francji, Hiszpanii oraz na obszarze krajów niemieckojęzycznych.
W architekturze barokowej szczególną rolę odgrywały elementy takie jak kolumny, pilastry, kopuły oraz bogato zdobione fasady. Wnętrza budowli barokowych cechują się często monumentalnymi przestrzeniami, które są wypełnione sztuką, rzeźbą oraz malarstwem, co miało na celu wywołanie silnych emocji u obserwatorów.
W Wenecji, architektura barokowa rozwinęła się w sposób szczególny, z uwagi na unikalne uwarunkowania geograficzne oraz kulturowe tego miasta. Wenecka architektura barokowa jest znana z efektownych budowli, które łączą w sobie elementy tradycyjnej architektury weneckiej z nowatorskimi rozwiązaniami typowymi dla baroku.
Jednym z najważniejszych przykładów architektury barokowej w Wenecji jest kościół Santa Maria della Salute, zaprojektowany przez Baldassarre Longhenę i ukończony w 1687 roku. Budowla ta, z charakterystyczną kopułą i bogato zdobionymi fasadami, stanowi symbol weneckiego baroku. Kościół został wzniesiony jako wotum dziękczynne za ocalenie miasta od epidemii dżumy.
Innym znaczącym obiektem jest Pałac Grassi, który, choć pierwotnie zbudowany w stylu renesansowym, przeszedł istotne zmiany w okresie baroku, a jego fasada została wzbogacona o barokowe detale. Również Palazzo Mocenigo czy Palazzo Vendramin-Calergi prezentują cechy barokowe, łącząc w sobie elegancję z monumentalnością.
W architekturze weneckiego baroku można dostrzec także wpływy klasycyzmu, co objawia się w prostocie form oraz symetrii, które zyskują na znaczeniu w późniejszym okresie. Wenecka architektura barokowa jest zatem przykładem syntezy tradycji i nowatorstwa, które przyczyniły się do niepowtarzalnego charakteru miasta, znanego z bogatej historii oraz kultury.
Podsumowując, architektura baroku w Wenecji to zjawisko, które łączy w sobie dramatyzm i bogactwo form z lokalnym dziedzictwem architektonicznym, tworząc unikalny styl, który do dziś zachwyca turystów i miłośników architektury z całego świata.
przeczytaj więcej
Weneckie zabytki w tym stylu:
Kościół San Marcuola - Dzielnica
Cannaregio
Cannaregio to jedna z sześciu głównych dzielnic Wenecji, położona w północnej części miasta. Jest to obszar o bogatej historii i charakterystycznym, autentycznym klimacie, który przyciąga zarówno turystów, jak i lokalnych mieszkańców. Cannaregio jest znane z malowniczych kanałów, wąskich uliczek oraz urokliwych mostów, które tworzą niepowtarzalny krajobraz wenecki.
Dzielnica ta była niegdyś głównym ośrodkiem życia żydowskiego w Wenecji, co znajduje odzwierciedlenie w obecności gminy żydowskiej oraz w historycznej dzielnicy żydowskiej, zwanej Ghetto. Ghetto w Cannaregio, założone w 1516 roku, było pierwszym na świecie miejscem, w którym Żydzi zostali zmuszeni do zamieszkania w wydzielonym obszarze. Dziś można tam znaleźć synagogi, muzeum żydowskie oraz liczne sklepy i restauracje oferujące tradycyjne potrawy.
Cannaregio jest również znane z wielu atrakcji turystycznych, w tym kościołów, pałaców i placów. Warto zwrócić uwagę na kościół Santa Maria dei Miracoli, znany ze swojego pięknego marmurowego wnętrza, oraz na Canal Grande, który przepływa przez dzielnicę, oferując wspaniałe widoki na architekturę Wenecji.
Dzielnica ta jest mniej zatłoczona niż inne części Wenecji, co sprawia, że jest idealnym miejscem do spacerów i odkrywania lokalnych sklepów, kawiarni i restauracji. Cannaregio zachowuje swój tradycyjny charakter, co czyni ją atrakcyjnym miejscem dla tych, którzy pragną poczuć autentyczną atmosferę Wenecji.
przeczytaj więcej
W tej dzielnicy znajdziesz również:
Źródła grafik:
