Kościół San Geremia, znany również jako chiesa dei Santi Geremia Profeta e Lucia Martire, to rzymskokatolicka świątynia w weneckiej dzielnicy Cannaregio. Należy do Patriarchatu Wenecji i pełni funkcję kościoła parafialnego dla lokalnej społeczności. W kościele przechowywane są relikwie św. Łucji, które przeniesiono z wyburzonego w XIX wieku kościoła jej dedykowanego.
Historia
Pierwszy kościół został założony w XI wieku przez Mauro Tosello i jego syna Bartolomea, jako miejsce przechowywania relikwii św. Bartłomieja. Został on poświęcony prorokowi Jeremiaszowi. W XII wieku budowla została przebudowana, a w 1292 roku konsekrowana na nowo.
Obecny kościół, zaprojektowany przez Carla Corbelliniego, powstał w latach 1753–1760. Konsekracja miała miejsce w 1839 roku. W 1860 roku, w związku z budową dworca kolejowego, relikwie św. Łucji przeniesiono do San Geremia. Uroczystości towarzyszyły liczne wydarzenia religijne, a w 1863 roku zbudowano kaplicę dla jej relikwii.
W 1871 roku odnowiono fasady, zniszczone w wyniku pożaru. Wnętrze kościoła zostało wzbogacone o nowe elementy, w tym ołtarz, który poświęcono w 1930 roku.
Architektura
Kościół zbudowany jest na planie krzyża greckiego, z centralną kopułą. Zewnętrzne fasady, zrealizowane w 1871 roku, są wykonane z marmuru. Kampanila, jedna z najstarszych w Wenecji, ma 43 metry wysokości i pochodzi z XII wieku.
Wnętrze
Wnętrze kościoła charakteryzuje się jasnymi kolorami, z licznymi dziełami sztuki. W kaplicy św. Łucji znajduje się jej ciało, a także obrazy znanych artystów, takich jak Palma młodszy i Giovanni Marchiori. W kościele przechowywane są również inne relikwie, w tym szczątki świętych Tomasza i Bartłomieja.
Kościół San Geremia jest nie tylko miejscem kultu, ale także ważnym punktem na mapie artystycznej Wenecji, łączącym historię z religijnym dziedzictwem miasta.
Kościół San Geremia - Data powstania
Rok 1753
Kościół San Geremia - Główni architekci
Carlo Corbellini
Carlo Corbellini, działający w XVIII wieku, był włoskim architektem i duchownym, synem Antoniego i bratem Domenica Corbellinich, również związanych ze sztuką i architekturą. Choć jego dorobek nie jest szeroko udokumentowany, jednym z niewielu dzieł, które można mu z dużym prawdopodobieństwem przypisać, jest projekt nowej świątyni San Geremia w Wenecji.
Według relacji ówczesnego proboszcza parafii, księdza Speafica, w 1751 roku rozpoczęto starania o odbudowę kościoła. Po rozczarowaniu kosztownymi i niepraktycznymi propozycjami architektów rekomendowanych przez weneckich prokuratorów, proboszcz samodzielnie poszukiwał kogoś, kto połączyłby talent projektowy, doświadczenie i rozsądek w podejściu do kosztów. Ostatecznie wybór padł na Corbelliniego, który przedstawił dwa kompletne projekty wraz z modelami. Wybrano koncepcję opartą na planie centralnym, która przekonała inwestorów zarówno ze względów estetycznych, jak i ekonomicznych.
Później Corbellini otrzymał również prestiżowe zlecenie od arcybiskupa Giovanni Girolama Gradenigo na budowę seminarium arcybiskupiego w Udine, co świadczy o zaufaniu, jakim darzono jego kompetencje w zakresie architektury sakralnej i instytucjonalnej. Choć dokumentacja jego twórczości jest ograniczona, pozostaje on interesującą postacią drugiego planu XVIII-wiecznej architektury włoskiej, łączącą wiedzę techniczną z duchownym powołaniem.
przeczytaj więcej
Kościół San Geremia - Styl architektoniczny
Architektura neoklasycystyczna w Wenecji
Architektura neoklasycystyczna to styl, który rozwinął się w XVIII wieku jako reakcja na barok i rokoko, czerpiąc inspiracje z klasycznych wzorców architektury starożytnej Grecji i Rzymu. Charakteryzuje się prostotą form, symetrią, harmonią oraz zastosowaniem kolumn, portyków i innych elementów klasycznych. Neoklasycyzm w architekturze dążył do wyrażenia idei rozumu, porządku oraz piękna, które były centralnymi wartościami oświecenia.
W kontekście architektury weneckiej, neoklasycyzm zyskał szczególne znaczenie w XIX wieku, kiedy to Wenecja, będąca niegdyś potężnym centrum handlowym i kulturalnym, zaczęła dostosowywać swoje budowle do nowych prądów artystycznych. Weneckie neoklasycystyczne budowle często łączyły elementy klasyczne z lokalnymi tradycjami architektonicznymi, co nadawało im unikalny charakter.
Przykłady architektury neoklasycystycznej w Wenecji obejmują takie budynki jak Pałac Ca' Rezzonico, który, mimo że zbudowany w stylu barokowym, przeszedł późniejsze modyfikacje neoklasycystyczne, oraz Kościół San Simeone Piccolo, który, zbudowany w XIX wieku, prezentuje typowe cechy neoklasycyzmu, w tym monumentalną kopułę i portyk kolumnowy.
Neoklasycyzm w Wenecji był również związany z rozwojem instytucji publicznych i kulturowych, co doprowadziło do budowy gmachów takich jak Teatr La Fenice, który, choć pierwotnie zbudowany w stylu neoklasycystycznym, przeszedł wiele renowacji i zmian w stylu w późniejszych latach.
W architekturze neoklasycystycznej w Wenecji można dostrzec wpływy zarówno lokalnych tradycji, jak i europejskich prądów artystycznych, co czyni ten styl ważnym elementem w dziejach architektury miasta. Neoklasycyzm w Wenecji nie tylko odzwierciedlał ówczesne zmiany społeczne i kulturowe, ale także przyczynił się do zachowania klasycznych wartości w kontekście nowoczesności.
przeczytaj więcej
Weneckie zabytki w tym stylu:
Kościół San Geremia - Dzielnica
Cannaregio
Cannaregio to jedna z sześciu głównych dzielnic Wenecji, położona w północnej części miasta. Jest to obszar o bogatej historii i charakterystycznym, autentycznym klimacie, który przyciąga zarówno turystów, jak i lokalnych mieszkańców. Cannaregio jest znane z malowniczych kanałów, wąskich uliczek oraz urokliwych mostów, które tworzą niepowtarzalny krajobraz wenecki.
Dzielnica ta była niegdyś głównym ośrodkiem życia żydowskiego w Wenecji, co znajduje odzwierciedlenie w obecności gminy żydowskiej oraz w historycznej dzielnicy żydowskiej, zwanej Ghetto. Ghetto w Cannaregio, założone w 1516 roku, było pierwszym na świecie miejscem, w którym Żydzi zostali zmuszeni do zamieszkania w wydzielonym obszarze. Dziś można tam znaleźć synagogi, muzeum żydowskie oraz liczne sklepy i restauracje oferujące tradycyjne potrawy.
Cannaregio jest również znane z wielu atrakcji turystycznych, w tym kościołów, pałaców i placów. Warto zwrócić uwagę na kościół Santa Maria dei Miracoli, znany ze swojego pięknego marmurowego wnętrza, oraz na Canal Grande, który przepływa przez dzielnicę, oferując wspaniałe widoki na architekturę Wenecji.
Dzielnica ta jest mniej zatłoczona niż inne części Wenecji, co sprawia, że jest idealnym miejscem do spacerów i odkrywania lokalnych sklepów, kawiarni i restauracji. Cannaregio zachowuje swój tradycyjny charakter, co czyni ją atrakcyjnym miejscem dla tych, którzy pragną poczuć autentyczną atmosferę Wenecji.
przeczytaj więcej
W tej dzielnicy znajdziesz również:
Źródła grafik:
