Vincenzo Scamozzi, urodzony 2 września 1548 roku w Vicenzy, był wybitnym włoskim architektem i teoretykiem architektury późnego renesansu, którego twórczość przypadała na okres przejściowy między działalnością Andrei Palladia a narodzinami baroku, reprezentowanego przez jego ucznia, Baldassare Longhenę.

Wychował się w rodzinie związanej z budownictwem – jego ojciec, mierniczy i konstruktor, był jego pierwszym nauczycielem. Scamozzi od początku wykazywał zainteresowanie teorią architektury, a jego wiedza rozwijała się poprzez bezpośredni kontakt z antycznymi zabytkami. W latach 1579–1580 przebywał w Rzymie, gdzie szczegółowo studiował architekturę klasyczną. W 1581 roku osiadł w Wenecji, która stała się głównym polem jego działalności projektowej.

W 1600 roku odbył podróż do Francji, gdzie sporządził liczne szkice interesujących go realizacji architektonicznych; szkicownik ten odnaleziono dopiero w XX wieku, w 1960 roku. Jego działalność nie ograniczała się jednak do projektowania – był także myślicielem i pisarzem, a ukoronowaniem jego refleksji teoretycznej była monumentalna praca L’Idea della Architettura Universale, opublikowana w 1615 roku, rok przed jego śmiercią.

Dzieło to, będące jedną z ostatnich wielkich syntez myśli architektonicznej epoki renesansu, podsumowywało i systematyzowało zasady klasycznej architektury, prezentując Scamozziego nie tylko jako kontynuatora Palladia, ale także jako niezależnego twórcę o wyraźnie własnym spojrzeniu na przestrzeń, funkcję i estetykę. Zmarł 7 sierpnia 1616 roku w swoim rodzinnym mieście, pozostawiając po sobie bogaty dorobek teoretyczny i architektoniczny, który miał wpływ na rozwój architektury w Europie Środkowej i Północnej.