Tommaso Temanza (ur. 9 marca 1705 w Wenecji, zm. 14 czerwca 1789) był włoskim architektem i pisarzem okresu neoklasycyzmu, działającym zarówno w rodzinnej Wenecji, jak i w miastach na stałym lądzie należących do Republiki Weneckiej.

Pochodził z rodziny sprawującej funkcje urzędnicze w Wenecji. Studiował matematykę i nauki ścisłe w Padwie pod kierunkiem Giovanniego Poleniego, a następnie odbył praktykę architektoniczną u swojego wuja, Giovanniego Antonio Scalfarotta. W późniejszym okresie sam kształcił kolejne pokolenie architektów, w tym Mattea Lucchesiego, krewnego słynnego grafika Piranesiego.

Jednym z jego pierwszych stanowisk było pełnienie funkcji proto (głównego architekta) dla Magistratu Wodnego — prestiżowej instytucji odpowiadającej za infrastrukturę hydrotechniczną Wenecji, podobnie jak wcześniej Lucchesi.

Temanza był również cenionym teoretykiem architektury. Największe uznanie przyniosła mu książka „Vite dei più celebri architetti e scrittori veneziani” (1778), zawierająca biografie najwybitniejszych weneckich architektów i autorów. Wcześniej, w 1762 roku, opublikował „Vita di Andrea Palladio” – jedno z pierwszych opracowań poświęconych słynnemu architektowi renesansu.