Pietro Bon, aktywny w Wenecji między 1489 a 1529 rokiem, był włoskim architektem działającym w okresie przejściowym między gotykiem a renesansem, choć jego twórczość długo pozostawała w cieniu i była często mylona z dokonaniami innych artystów. Bywał błędnie utożsamiany z Bartolomeo Bonem młodszym, a także z Bartolomeo di Francesco Bergamasco. Choć pochodził prawdopodobnie z Bergamo, nie był spokrewniony ze słynnym rzeźbiarzem Bartolomeo Bonem, choć możliwe, że był związany rodzinnie z Guglielmem Bergamasco.

W 1496 roku objął stanowisko proto al Sal, czyli miejskiego architekta odpowiedzialnego za nadzór nad pracami budowlanymi, zastępując Bartolomea Bona, który został w tym czasie mianowany admirałem. Funkcję tę sprawował do 1528 roku, kiedy jego miejsce zajął Jacopo Sansovino jako nowy proto San Marco. W tym okresie Bon zajmował się licznymi projektami w obrębie placu św. Marka, m.in. w 1509 roku prowadził prace przy wieży Torresella Pałacu Dożów, a w 1511 roku nadzorował odbudowę dachu i komory dzwonów kampanili św. Marka, uszkodzonej przez piorun.

W 1512 roku, pod kierunkiem Tullia Lombarda, uczestniczył w pracach przy marmurowych dekoracjach kaplicy Zen w bazylice św. Marka, prawdopodobnie jako nadzorca wykonania, a nie sam kamieniarz. Od 1514 roku kierował realizacją północnego skrzydła Procuratie Vecchie, rozpoczynając od projektu autorstwa Giovanni Celestra, który objął odcinek od wieży zegarowej aż po mostek dei Dai. Kolejny fragment, bardziej funkcjonalny i prostszy stylistycznie, prawdopodobnie jest już autorstwa samego Bona. Ostatnie zachodnie partie zostały później przebudowane przez Sansovina, który wprowadził bardziej otwartą kompozycję, rozluźniając pierwotny układ zamkniętych dziedzińców.

W 1517 roku Bon został mianowany głównym architektem Scuoli Grande di San Rocco, której nowa, monumentalna siedziba miała powstać zgodnie z życzeniem bractwa. Wkrótce jednak doszło do konfliktu – Bon realizował własną koncepcję, odmienną od projektu Celestra, który preferowali członkowie Scuoli. W 1524 roku odsunęli go od prac i powierzyli zadanie Sante Lombardowi, synowi Tullia. Z projektów Bona zachowały się jedynie dolne partie fasad od strony placu San Rocco i przyległej uliczki (z wyjątkiem późniejszych kolumn dodanych przez Scarpagnina).

Tradycyjnie przypisuje mu się autorstwo projektów kościoła San Rocco i pałacu Trevisan-Cappello, jednak brak jednoznacznych dowodów na jego udział jako projektanta w jakimkolwiek z dokumentowanych przedsięwzięć czyni przypisywanie mu innych budowli wysoce spekulatywnym. Jego rola w historii weneckiej architektury pozostaje częściowo niejasna, lecz jako długoletni proto odegrał istotną funkcję w kształtowaniu miejskiej zabudowy Wenecji w pierwszych dekadach XVI wieku.