Matteo Lucchesi, urodzony w 1705 roku i zmarły w 1776, był weneckim architektem i inżynierem, którego działalność przypadła na okres późnego baroku. Uczył się matematyki i architektury pod kierunkiem Tommasa Temanzy, jednego z czołowych teoretyków i praktyków architektury klasycyzującej w Wenecji. Jego umiejętności i wiedza techniczna zostały docenione przez Republikę Wenecką, która powierzyła mu prestiżowe stanowisko Magistrato delle Acque, czyli urzędnika odpowiedzialnego za gospodarkę wodną w lagunie — funkcję o ogromnym znaczeniu dla przetrwania miasta.

Jego najważniejszym dziełem pozostaje projekt odbudowy kościoła San Giovanni Nuovo, znanego lokalnie jako San Zaninovo, realizowany w latach 1751–1762. Lucchesi z dumą określał tę świątynię mianem „Redentore redento” – „odkupionym Redentorem”, twierdząc, że jego projekt naprawia błędy zawarte, według niego, w słynnym kościele Il Redentore autorstwa Palladia. Fasada San Zaninovo nigdy nie została ukończona, jednak sam budynek pozostaje wyrazem ambicji Lucchesiego jako twórcy krytycznego wobec zastanych wzorców i jednocześnie pragnącego im dorównać.

Lucchesi uczestniczył także w pracach przy Ospedaletto, wspierając działania rekonstrukcyjne i modernizacyjne. Był autorem publikacji poświęconych metodom artystycznym, co wskazuje na jego zainteresowanie nie tylko praktyką, ale i teorią sztuki. Odegrał również istotną rolę jako nauczyciel — to właśnie on wprowadzał w świat sztuki swojego siostrzeńca, Giovanniego Battistę Piranesiego, późniejszego mistrza grafiki i jednego z najwybitniejszych rytowników XVIII wieku.