Giuseppe Torres (ur. 4 listopada 1872 w Wenecji, zm. 20 grudnia 1935 w Padwie) był włoskim architektem, którego twórczość skupiała się głównie na architekturze sakralnej oraz historyzującej, z wpływami stylu secesyjnego (liberty). Był także aktywny jako publicysta i działacz społeczno-kulturalny.

Życie i działalność
Pochodził z rodziny związanej z budownictwem — jego ojciec Marco był przedsiębiorcą prowadzącym firmę budowlaną w Wenecji oraz zakład produkcji wapna i cementu w Vittorio Veneto. Jego młodszy brat, Duilio Torres, również związał się z architekturą.

Po studiach u Giacoma Franco i Augusta Sezanne’a, Giuseppe Torres aktywnie uczestniczył w konkursach architektonicznych. Z czasem skoncentrował się na projektach sakralnych i restauratorskich, m.in. przy opactwie w Follina i kościele opactwa w Sesto al Reghena. Pracował także na zlecenie wpływowych postaci, takich jak Stefano Breda, Gerolamo Dalle Ore czy Gaetano Marzotto.

Wspólnie z bratem prowadził pracownię architektoniczną (1904–1918), realizując projekty łączące zainteresowanie neogotykiem i średniowiecznym historyzmem (np. dom przy rio del Gaffaro w Wenecji, 1905) z fascynacją stylem liberty, widocznym w takich realizacjach jak Garage Marcon w Mestre (1908) czy Villa Tretti w Bevadoro (1907–1912).

Po trzęsieniu ziemi w Mesynie (1908) opracował koncepcje okrągłych, odpornych na wstrząsy budynków, które następnie proponował także po trzęsieniu ziemi w Avezzano w 1915 roku. Mimo wysiłków nie udało mu się uzyskać udziału w odbudowie obu miast.

Z czasem zbliżył się do idei teozoficznych, którym poświęcił szereg publikacji. Po I wojnie światowej powrócił do działalności architektonicznej w sferze sakralnej, angażując się m.in. w odbudowę katedry w San Donà di Piave.

Jako inspektor regionalny Federacji Rzemieślników Włoch, brał udział w debacie na temat edukacji artystycznej. Jego kontakty z intelektualistami, takimi jak Paolo Drigo i Giuseppe Brunati, doprowadziły do zaangażowania w Ligę Działań na rzecz Pogranicza oraz do współpracy z katolicko-masońskim pismem Il Sabaudo.

Po likwidacji organizacji Comunità Monarchica i zamknięciu Il Sabaudo, Torres znalazł się na marginesie życia zawodowego — z końcem lat 20. utracił niemal wszystkie zlecenia publiczne i prywatne. W kolejnych latach zajmował się głównie nauczaniem oraz projektem Świątyni Wotum na Lido w Wenecji, choć ostatecznie został odsunięty także od tej realizacji.

W ostatnich latach życia brał jeszcze udział w konkursach na ważne projekty, m.in. Pałac Pocztowy w rzymskiej dzielnicy Prati (1932), dworzec główny we Florencji (1933) i Palazzo del Littorio w Rzymie (1934), jednak nie przyniosły mu one sukcesu. Zmarł w 1935 roku po długiej chorobie.