Giuseppe Segusini, urodzony 15 lipca 1801 roku w Feltre, był włoskim architektem neoklasycystycznym, którego życie i twórczość związane były głównie z regionem Wenecji Euganejskiej i Dolomitów. Pochodził z bardzo ubogiej rodziny – był jednym z dwudziestu dzieci, a zarazem jedynym, który dożył dorosłości. W młodości pracował fizycznie, aż jego talent dostrzegł lokalny hrabia Fedele Norcen, który umożliwił mu naukę w szkole rysunku prowadzonej przez Agostina Occofera.

Już w wieku dziewiętnastu lat zdobył nagrodę w konkursie architektonicznym Akademii Sztuk Pięknych w Wenecji, a rok później rozpoczął tam formalne studia. Po ich ukończeniu w 1826 roku podjął się pierwszych realizacji architektonicznych w rodzinnym Feltre, a także w Malamocco i Wenecji, gdzie projektował m.in. kaplicę dla kanonika Bartolomeo Villabruny i nadzorował prace konserwatorskie w katedrze w Oderzo.

W 1833 roku wygrał konkurs na projekt i budowę Teatru w Belluno, co ugruntowało jego pozycję zawodową. Pięć lat później uzyskał oficjalny tytuł umożliwiający mu pracę jako architekt i inżynier. W kolejnych dekadach zrealizował wiele projektów sakralnych i publicznych, w tym kościół Santa Maria Nascente w Agordo, ratusz i Palazzo Cappellari w Belluno, klasycystyczny tempietto w Mel, teatr w Serravalle oraz kościół San Lucano w Villapiccola.

Zaprojektował również teatr w Innsbrucku oraz mauzoleum dla rodziny Tacchi w Rovereto. Był autorem licznych ołtarzy i wnętrz kościelnych, m.in. dla baptysterium w Feltre, kościoła Santa Maria Nascente w Pieve di Cadore, San Gervasio w Belluno, Santa Giustina, a także dla parafii w Enego, Mezzolombardo i Pozzale w Pieve di Cadore – ostatni z tych projektów został ukończony przez rzeźbiarza Valentino Besarela.

W 1855 roku wykonał dekoracje stiukowe dla kościoła Santi Pietro e Paolo w Levadzie, a w latach 70. pracował przy rekonstrukcji absydy katedry w Belluno, zniszczonej przez trzęsienie ziemi w 1873 roku. Był także autorem projektu schodów prowadzących do sanktuarium Santi Vittore e Corona oraz uczestniczył w odbudowie miasteczek Padola i Lorenzago, strawionych przez pożary odpowiednio w 1846 i 1865 roku.

Zmarł 29 marca 1876 roku, pozostawiając po sobie dziedzictwo silnie zakorzenione w architekturze sakralnej i publicznej północno-wschodnich Włoch, łącząc klasycyzującą formę z praktycznym podejściem do funkcji i rekonstrukcji.