Giovanni Antonio Scalfarotto, urodzony w 1672 roku i zmarły w 1764, był weneckim architektem działającym w okresie przejściowym między barokiem a wczesnym neoklasycyzmem. Był znany z eklektycznego podejścia do projektowania, co czyni trudnym jednoznaczne przypisanie jego twórczości do jednego stylu architektonicznego. W wielu realizacjach podporządkowywał się historycznemu kontekstowi miejsca i istniejącej zabudowie, co niejednokrotnie ograniczało swobodę twórczą.

Jednym z jego najbardziej znanych projektów jest fasada kościoła San Rocco, której forma, choć powstała po jego śmierci, nawiązuje do stylistyki sąsiadującej Scuoli di San Rocco i celowo przywołuje antyczne rozwiązania. Scalfarotto zaprojektował także obecną dzwonnicę kościoła San Salvador i San Bartolomeo w rejonie Rialto, wzniesioną w latach 1747–1752. Najbardziej rozpoznawalnym dziełem pozostaje jednak kościół San Simeone Piccolo, położony bezpośrednio nad Canal Grande, naprzeciwko współczesnego dworca kolejowego — budowla o charakterystycznej klasycyzującej kopule, która przyciąga uwagę wszystkich wjeżdżających do miasta od strony lądu.

Według przekazów to właśnie Scalfarotto nauczał rysunku architektonicznego słynnego grafika Giovanniego Battistę Piranesiego. Architektem był także jego bratanek Tommaso Temanza, jeden z czołowych przedstawicieli weneckiego neoklasycyzmu.