Giannantonio Selva (znany także jako Giovanni Antonio Selva; ur. 2 września 1751 w Wenecji, zm. 22 stycznia 1819 tamże) – włoski architekt okresu klasycyzmu, autor licznych projektów sakralnych i świeckich, najbardziej znany jako twórca weneckiego Teatro La Fenice.

Życie i działalność
Urodził się w Wenecji w rodzinie związanej z rzemiosłem naukowym i artystycznym. Jego ojciec Lorenzo był autorem publikacji z dziedziny optyki, a dziadek Domenico słynął z produkcji soczewek i teleskopów. W młodości Giannantonio miał kontakt ze środowiskiem intelektualnym skupionym wokół hrabiego Francesca Algarottiego, co miało istotny wpływ na jego edukację.

Początkowe wykształcenie zdobył pod kierunkiem Tommasa Temanzy, a także, jak wskazują niektóre źródła, uczył się rysunku u Pietro Antonio Novellego i perspektywy u Antonia Visentiniego. W latach 1778–1780 przebywał w Rzymie, gdzie zacieśnił relacje z rzeźbiarzem Antonio Canovą i poznał Giacoma Quarenghiego. W tym okresie wykonał m.in. dekoracje sali muzycznej w Palazzo Campidoglio i rozpoczął prace nad wystrojem balowej sali Palazzo Venezia.

W 1781 roku odwiedził Holandię i Anglię — jako jeden z nielicznych włoskich architektów XVIII wieku podróżował na Wyspy Brytyjskie. Jego zapiski z tej podróży stanowią unikalne świadectwo epoki. Szczególnie zainteresowały go klasycyzujące wnętrza autorstwa Williama i Roberta Adama, które zainspirowały go do późniejszych realizacji w Wenecji.

Po powrocie zaprojektował m.in. wyższe kondygnacje pałacu Smith Mangilli Valmarana oraz odnowił kilka rezydencji patrycjuszowskich w duchu klasycyzmu. W 1786 roku uzyskał formalne uprawnienia zawodowe, a rok później został profesorem architektury statycznej w Akademii Sztuk Pięknych w Wenecji.

Najważniejsze dzieła
Największym osiągnięciem Selvy był projekt Teatro La Fenice, wybrany w konkursie ogłoszonym w 1789 roku. Budowa trwała od 1790 do 1792 roku, a teatr szybko stał się ikoną miasta. Po jego zniszczeniu w pożarze w 1836 roku, uczniowie Selvy — bracia Meduna — wiernie odtworzyli pierwotny projekt.

Wśród innych znaczących realizacji Selvy znajdują się:

Kościół San Maurizio – przebudowa w latach 1795–1806

Adaptacja kompleksu Santa Maria della Carità na siedzibę Gallerie dell’Accademia (1807–1811)

Łuk triumfalny na Canal Grande (1807), wzniesiony z okazji wizyty Napoleona

Cmentarz św. Krzysztofa (od 1808) – projekt urbanistyczny, później przekształcony

Ogrody Napoleońskie (Giardini Napoleonici) (1810), realizowane w ramach planu modernizacji miasta

Kościół Nome di Gesù (1815) – ukończony po jego śmierci przez Antoniego Diedo

Znaczenie
Selva był nie tylko utalentowanym projektantem, ale także jednym z pierwszych urbanistów nowoczesnej Wenecji. W ramach funkcji inżyniera miejskiego projektował przestrzenie publiczne, obiekty komunalne i tereny zieleni, dostosowując je do potrzeb rozwijającego się miasta, a zarazem dbając o zachowanie jego historycznego charakteru. Razem z Antonio Canovą i Leopoldem Cicognarą uchodził za jedną z kluczowych postaci weneckiego klasycyzmu.

Zmarł w Wenecji w 1819 roku.