Domenico Rossi (ur. 28 grudnia 1657 w Morcote, zm. 8 marca 1737 w Wenecji) był szwajcarsko-włoskim architektem barokowym, aktywnym głównie w Wenecji oraz na terenie dzisiejszej Słowenii i północnych Włoch.

Urodził się w Morcote w kantonie Ticino. Był uczniem Baldassarre Longheny, jednego z najważniejszych architektów baroku weneckiego. Z czasem został nadwornym architektem kilku weneckich rodzin arystokratycznych, w tym Dolfin, Savorgnan i Manin.

W 1701 roku nadzorował przebudowę Pałacu Dolfin, a w 1709 roku powierzono mu projekt nowej fasady kościoła San Stae w Wenecji.

Jednym z jego najważniejszych dzieł jest kościół Gesuiti w Wenecji, zaprojektowany w 1713 roku, uchodzący za przykład dojrzałego baroku. W latach 1714–1715 pracował również nad kościołem w kompleksie Križanke w Lublanie, którego plan oparto na układzie krzyża greckiego.

W 1724 roku zrealizował projekt pałacu Ca’ Corner della Regina, a w późniejszym okresie zajmował się także przebudową katedry w Udine.

Zmarł w Wenecji w 1737 roku, pozostawiając po sobie liczne dzieła architektury sakralnej i świeckiej, które świadczą o jego mistrzostwie w operowaniu formą barokową.