Andrea Tirali (ur. 1657 w Wenecji, zm. 28 czerwca 1737 w Monselice) był włoskim architektem, którego twórczość odegrała istotną rolę w przejściu od baroku do klasycyzmu w architekturze weneckiej. Jego projekty, często inspirowane stylem palladiańskim, uznawane są za prekursorskie wobec późniejszego europejskiego neoklasycyzmu.

Tirali rozpoczął swoją drogę zawodową jako kamieniarz i murarz. Niewiele wiadomo o jego edukacji architektonicznej — przypuszcza się, że był w dużej mierze samoukiem. Od 1688 roku pracował dla Magistratu Wód Republiki Weneckiej, początkowo jako zastępca głównego architekta (viceproto), a od 1694 roku jako proto, koncentrując się głównie na inżynierii wodnej i projektach hydrotechnicznych. Jednym z jego pierwszych zleceń była rekonstrukcja mostu Ponte dei Tre Archi w dzielnicy Cannaregio.

Przełomem w jego karierze była wygrana w konkursie na projekt kaplicy św. Dominika w bazylice Santi Giovanni e Paolo w Wenecji (1700–1716), która przyniosła mu szerokie uznanie i umożliwiła udział w wielu prestiżowych projektach architektonicznych. Choć znany był z trudnego charakteru, cieszył się dużym autorytetem w środowiskach intelektualnych i artystycznych Wenecji.

Tirali postrzegany jest jako twórca łączący późnobarokową ekspresję z klasyczną harmonią, co odzwierciedla się w jego licznych projektach realizowanych głównie w Wenecji i regionie Wenecji Euganejskiej.