Andrea Palladio, urodzony 30 listopada 1508 roku w Padwie jako Andrea di Pietro della Gondola, był jednym z najwybitniejszych architektów renesansu i kluczowym teoretykiem architektury, którego wpływ rozciąga się na wieki po jego śmierci. Wywodził się z rodziny rzemieślniczej, a swoje przybrane nazwisko – Palladio – zawdzięcza mecenatowi humanisty i poety Gian Giorgia Trissina, który rozpoznał jego talent i wspierał jego rozwój artystyczny.

Palladio studiował architekturę antycznego Rzymu, zapoznał się z dziełami takich twórców jak Donato Bramante, Giulio Romano i Baldassare Peruzzi, a także szczegółowo analizował traktat Witruwiusza, co miało ogromny wpływ na jego sposób myślenia o harmonii, proporcjach i funkcji architektury.

Jego pierwszym dużym zleceniem była przebudowa Palazzo della Ragione w Vicenzy, znanego dziś jako Basilica Palladiana, zrealizowana w 1549 roku. Zaprojektował wówczas monumentalną fasadę z arkadami i przekrył salę drewnianym sklepieniem na wzór odwróconego kadłuba okrętu. W kolejnych latach tworzył zarówno budynki użyteczności publicznej, jak i prywatne rezydencje – miejskie pałace i podmiejskie wille. Wśród nich znalazły się tak znane dzieła jak Villa Capra, zwana Rotondą, Villa Foscari „La Malcontenta” czy Palazzo Chiericati i Palazzo Barbaran da Porto.

Od 1560 roku działał również w Wenecji, gdzie zaprojektował kilka kluczowych świątyń, w tym monumentalne San Giorgio Maggiore i Il Redentore, które do dziś dominują nad panoramą miasta. W Bassano del Grappa zrealizował drewniany most na rzece Brenta, a w Torri di Quartesolo most ceramiczny wzorowany na konstrukcjach rzymskich. Jego ostatnie dzieło, Teatro Olimpico w Vicenzy, zostało ukończone już po jego śmierci w 1585 roku.

Palladio był nie tylko wybitnym architektem, ale również autorem przełomowego traktatu „Cztery księgi o architekturze” (I quattro libri dell’architettura), wydanego w 1570 roku, w którym zawarł zasady projektowania oparte na klasycznym porządku, geometrii i funkcjonalności.

Jego idee miały ogromne znaczenie dla późniejszej architektury europejskiej, zwłaszcza w Anglii, gdzie jego dzieło ukazało się w 1709 roku i zainspirowało takich twórców jak Inigo Jones i Christopher Wren. Wpływ Palladia zaowocował powstaniem nurtu zwanego palladianizmem, który zdominował klasycyzm XVIII wieku i odcisnął piętno na wielu budowlach świeckich i sakralnych w całej Europie i Ameryce Północnej. Zmarł 19 sierpnia 1580 roku w Maser, pozostawiając po sobie spuściznę, która uczyniła go jednym z najbardziej wpływowych architektów w historii.