Alessandro Vittoria, urodzony w 1525 roku w Trydencie jako Alessandro Vittoria di Vigilio della Volpa, był jednym z najważniejszych rzeźbiarzy manieryzmu szkoły weneckiej i czołowym przedstawicielem klasycyzującego stylu późnego renesansu w Wenecji. Jego sztuka, uznawana za równorzędną z twórczością Giambologni, obejmowała zarówno rzeźby pełnoplastyczne, jak i medalierstwo czy popiersia portretowe, gatunek w Wenecji niemal nieznany przed jego działalnością. Był mistrzem w pracy z terakotą, marmurem i brązem, często stosując bogate, złocone wykończenia.

Jako syn krawca początkowo kształcił się w rodzinnym Trydencie, ale już w 1543 roku przeniósł się do Wenecji, gdzie rozpoczął naukę i współpracę z architektem i rzeźbiarzem Jacopem Sansoviną. Ich relacja, choć artystycznie owocna, bywała trudna – po jednej z kłótni Vittoria wyjechał z Wenecji do Vicenzy, gdzie współpracował z Paolo Veronesem przy dekoracjach willi Barbaro w Maser w latach 1560–1562. Po powrocie do Wenecji kontynuował wspólne projekty z Sansoviną aż do jego śmierci, po czym przejął jego warsztat i ukończył niedokończone prace.

Działał w bliskim kontakcie z najwybitniejszymi twórcami epoki: architektami jak Sansovino, Sanmicheli i Palladio oraz malarzami, w tym Tycjanem, Tintorettem i Veronesem. W 1563 roku został członkiem Scuoli Grande di San Marco, a około 1567 dołączył do florenckiej Accademii del Disegno.

Jego najbardziej znane realizacje to m.in. klasycyzujące popiersia portretowe, rzeźby umieszczone na fasadzie Biblioteki Marciana oraz terrakotowe popiersie doży Marina Grimaniego. Zmarł w Wenecji 27 maja 1608 roku, a jego grób, ozdobiony autoportretem w formie popiersia, znajduje się w kościele San Zaccaria.

Znaczącym źródłem wiedzy o jego życiu i twórczości jest prowadzony przez niego dziennik oraz testament z 1576 roku. Postać Vittorii została przypomniana w katalogu wystawy z 1999 roku w Trydencie, będącym kompleksowym opracowaniem jego dorobku i wpływu na rzeźbę wenecką XVI wieku.