San Tomà to kościół położony w sestiere San Polo w Wenecji, naprzeciwko Scoletta dei Calegheri. Jego patronem jest św. Tomasz Apostoł. Historia świątyni sięga X wieku, a obecny kształt nadano jej w 1395 roku. Większość dekoracji zewnętrznych i wewnętrznych pochodzi z przebudów w XVI i XVII wieku. Barokowy wygląd, który możemy podziwiać dzisiaj, został ukończony w 1652 roku przez Giuseppe Sardi, według projektu Baldassare Longheny. W 1742 roku fasada została wzmacniana i ozdobiona dwiema rzeźbami autorstwa Francesco Bognolo. Obecnie kościół służy do praktykowania katolickich ceremonii, w tym Neokatechumenatu.
Wnętrze zachowało niewiele ruchomych dekoracji. Główny ołtarz niegdyś zdobiły rzeźby świętych Tomasza i Piotra autorstwa Girolamo Campagni, a także dwa ołtarze Palma Vecchio. Wśród dzieł znajduje się fresk przedstawiający Męczeństwo św. Tomasza autorstwa Jacopo Guarany oraz ołtarz z Incredulity of St Thomas autorstwa Antonio Zanchiego. Na zewnętrznej ścianie znajduje się sarkofag Giovanniego Priuliego, bohatera wojennego z XIV wieku, a nad portalem umieszczono relief Madonny della Misericordia z XV wieku.
San Tomà, Venice - Data powstania
Rok 973
San Tomà, Venice - Główni architekci
Baldassare Longhena
Longhena zasłynął jako twórca monumentalnych budowli sakralnych i świeckich, których forma łączyła klasyczne inspiracje z dynamiczną ekspresją baroku. Jego najważniejszym i najbardziej rozpoznawalnym dziełem jest kościół Santa Maria della Salute, wzniesiony nad Canal Grande. Świątynia, inspirowana Il Redentore Andrei Palladia, sama stała się później wzorem dla wielu innych budowli sakralnych.
przeczytaj więcej
San Tomà, Venice - Styl architektoniczny
Architektura baroku w Wenecji
Architektura baroku to styl, który rozwijał się w Europie od końca XVI wieku do XVIII wieku, charakteryzujący się dramatyzmem, bogactwem form oraz ekspresją emocjonalną. Barok był odpowiedzią na renesansowe dążenie do harmonii i proporcji, wprowadzając dynamiczne kształty, złożone układy przestrzenne oraz bogate zdobienia. Styl ten miał swoje korzenie w Włoszech, a następnie rozprzestrzenił się na inne kraje europejskie, w tym do Polski, Francji, Hiszpanii oraz na obszarze krajów niemieckojęzycznych.
W architekturze barokowej szczególną rolę odgrywały elementy takie jak kolumny, pilastry, kopuły oraz bogato zdobione fasady. Wnętrza budowli barokowych cechują się często monumentalnymi przestrzeniami, które są wypełnione sztuką, rzeźbą oraz malarstwem, co miało na celu wywołanie silnych emocji u obserwatorów.
W Wenecji, architektura barokowa rozwinęła się w sposób szczególny, z uwagi na unikalne uwarunkowania geograficzne oraz kulturowe tego miasta. Wenecka architektura barokowa jest znana z efektownych budowli, które łączą w sobie elementy tradycyjnej architektury weneckiej z nowatorskimi rozwiązaniami typowymi dla baroku.
Jednym z najważniejszych przykładów architektury barokowej w Wenecji jest kościół Santa Maria della Salute, zaprojektowany przez Baldassarre Longhenę i ukończony w 1687 roku. Budowla ta, z charakterystyczną kopułą i bogato zdobionymi fasadami, stanowi symbol weneckiego baroku. Kościół został wzniesiony jako wotum dziękczynne za ocalenie miasta od epidemii dżumy.
Innym znaczącym obiektem jest Pałac Grassi, który, choć pierwotnie zbudowany w stylu renesansowym, przeszedł istotne zmiany w okresie baroku, a jego fasada została wzbogacona o barokowe detale. Również Palazzo Mocenigo czy Palazzo Vendramin-Calergi prezentują cechy barokowe, łącząc w sobie elegancję z monumentalnością.
W architekturze weneckiego baroku można dostrzec także wpływy klasycyzmu, co objawia się w prostocie form oraz symetrii, które zyskują na znaczeniu w późniejszym okresie. Wenecka architektura barokowa jest zatem przykładem syntezy tradycji i nowatorstwa, które przyczyniły się do niepowtarzalnego charakteru miasta, znanego z bogatej historii oraz kultury.
Podsumowując, architektura baroku w Wenecji to zjawisko, które łączy w sobie dramatyzm i bogactwo form z lokalnym dziedzictwem architektonicznym, tworząc unikalny styl, który do dziś zachwyca turystów i miłośników architektury z całego świata.
przeczytaj więcej
Weneckie zabytki w tym stylu:
San Tomà, Venice - Dzielnica
San Polo
San Polo to jedna z sześciu dzielnic (sestieri) Wenecji, położona w centralnej części miasta, pomiędzy kanałem Grande a kanałem San Toma. Jest to jedna z najmniejszych dzielnic Wenecji, ale jednocześnie jedna z najstarszych, z bogatą historią sięgającą czasów średniowiecza. San Polo charakteryzuje się wąskimi uliczkami, malowniczymi mostami oraz urokliwymi placami, które przyciągają turystów i mieszkańców.
W sercu dzielnicy znajduje się Campo San Polo, największy plac w Wenecji, który jest miejscem wielu lokalnych wydarzeń i festiwali. Na placu tym znajduje się także kościół San Polo, znany z cennych dzieł sztuki, w tym obrazów autorstwa takich mistrzów jak Giovanni Bellini czy Paolo Veronese.
San Polo jest również znane z tradycyjnego targu rybnego, Mercato di Rialto, który jest jednym z najstarszych i najbardziej popularnych rynków w Wenecji. Targ ten oferuje świeże owoce morza, warzywa oraz lokalne produkty, co czyni go ważnym punktem dla mieszkańców oraz turystów pragnących zasmakować w wenecjańskiej kuchni.
Dzielnica ta jest również domem dla licznych sklepów, restauracji i kawiarni, które oferują typowe dania kuchni weneckiej. San Polo, dzięki swojemu historycznemu charakterowi i kulturalnemu dziedzictwu, stanowi istotny element wenecjańskiego krajobrazu, przyciągając miłośników historii, sztuki oraz unikalnej architektury.
przeczytaj więcej
W tej dzielnicy znajdziesz również:
Źródła grafik:
