Palazzo Dolfin Manin to pałac położony w dzielnicy San Marco nad Canal Grande w Wenecji, w pobliżu Palazzo Bembo i Palazzo Dandolo Paolucci, niedaleko Mostu Rialto.
Budowę pałacu rozpoczęła w 1536 roku rodzina Dolfin, mając na celu przebudowę wcześniejszej rezydencji składającej się z dwóch średniowiecznych budynków. Koszt budowy wyniósł około 30 000 dukatów, a projekt stworzył Jacopo Sansovino. Ostatni doża wenecki, Ludovico Manin, zlecił dalsze prace Giannantonio Selvie. Po podpisaniu Traktatu z Campoformio, który zakończył istnienie Republiki Weneckiej, Manin spędził ostatnie lata życia w izolacji w tym pałacu. Rodzina Dolfin posiadała go do 1867 roku, kiedy to został zakupiony przez Narodowy Bank Królestwa Włoch. Dziś siedzibę ma tu Banca d’Italia. Pałac przeszedł kilka renowacji w latach 1968-1971 oraz w 2002 roku.
Fasada, zaprojektowana przez Jacopo Sansovino, powstała w latach 1538-1547 i wykonana jest z białego kamienia istriańskiego, z szerokimi okrągłymi arkadami. Dolna kondygnacja ma sześć arkad wspartych na siedmiu filarach, a wyżej znajdują się półkolumny jońskie i korynckie. W centralnej części fasady umieszczono dwa podwójne okna. Wnętrze zdobią dzieła Giovan Battisty Tiepoli, które powstały w latach 1725-1730 lub w latach 40. XVIII wieku, z okazji małżeństwa Ludovico Manina z Elisabettą Grimani. Pałac otacza wewnętrzny dziedziniec, z którego prowadzi duża klatka schodowa na wyższe piętra.
Palazzo Dolfin Manin - Styl architektoniczny
Architektura renesansu w Wenecji
Architektura renesansu, która rozwijała się od końca XV wieku do początku XVII wieku, stanowi kluczowy etap w historii architektury europejskiej, charakteryzując się powrotem do klasycznych form i zasad estetycznych, inspirowanych antykiem. Wenecja, jako jedno z najważniejszych centrów handlowych i kulturalnych Europy, odegrała istotną rolę w rozwoju tego stylu, łącząc wpływy włoskie z lokalnymi tradycjami.
W architekturze renesansowej w Wenecji można dostrzec kilka charakterystycznych cech. Przede wszystkim, architekci tego okresu dążyli do harmonii, proporcji i równowagi, co było odzwierciedleniem humanistycznych idei tamtych czasów. Kluczowymi elementami stylu renesansowego były kolumny, pilastry, łuki oraz symetryczne układy przestrzenne. W Wenecji architekci często wykorzystywali także elementy gotyckie, co nadawało budowlom unikalny charakter.
Jednym z najważniejszych przykładów architektury renesansowej w Wenecji jest Pałac Dożów (Palazzo Ducale), który łączy w sobie elementy gotyckie i renesansowe. Jego bogato zdobione fasady, wspaniałe krużganki oraz monumentalne wnętrza ukazują dążenie do estetyki i majestatu. Innym istotnym dziełem jest Kościół San Giorgio Maggiore, zaprojektowany przez Andrea Palladia, który stał się jednym z symboli weneckiego renesansu. Jego klasyczne proporcje i harmonijna forma odzwierciedlają zasady architektury renesansowej.
Ważnym aspektem architektury renesansowej w Wenecji była także innowacyjność w zakresie materiałów budowlanych. Wykorzystanie cegły, marmuru oraz weneckiego kamienia pozwoliło na tworzenie złożonych struktur, które były zarówno funkcjonalne, jak i estetyczne. Weneccy architekci, tacy jak Jacopo Sansovino czy Andrea Palladio, wprowadzili nowe rozwiązania, które miały wpływ na rozwój architektury nie tylko w Wenecji, ale i w całej Europie.
Architektura renesansu w Wenecji, z jej unikalnym połączeniem klasycznych form i lokalnych tradycji, stanowi ważny rozdział w historii sztuki i architektury, a jej dziedzictwo jest nadal widoczne w wielu weneckich budowlach, które przyciągają turystów z całego świata.
przeczytaj więcej
Weneckie zabytki w tym stylu:
Źródła grafik:
