Kościół Santa Sofia, znany także jako kościół św. Zofii, to rzymskokatolicka świątynia w Wenecji, należąca do Patriarchatu Wenecji. Jest kościołem filialnym parafii San Felice Martire w dekanacie Cannaregio – Estuario.
Historia
Budowę kościoła datuje się na przełom IX i X wieku, choć większość badaczy wskazuje na rok 1020 jako czas jego powstania, z inicjatywy Pietra Gussoniego i Giorgia Tribuna. Pierwotna struktura miała trzy nawy i ośmioboczne apsydy. Kościół był wielokrotnie przebudowywany, a najważniejsze zmiany miały miejsce w latach 1225, 1568 i 1698, kiedy to pod kierunkiem Antonia Gaspariego uzyskał obecny wygląd. Po pożarze w 1760 roku został odbudowany. Do 1807 roku pełnił funkcję kolegiaty, a następnie został przekształcony w kościół filialny.
XIX i XX wiek
W wyniku reform napoleońskich parafia Santa Sofia została zniesiona w 1810 roku, a kościół sprzedany prywatnemu właścicielowi. Odkupiony w 1834 roku przez Giovanniego Rebelliniego, został odrestaurowany i ponownie otwarty w 1836 roku.
Architektura
Kościół znajduje się w wąskich uliczkach Wenecji, a jego masywna kampanila osiąga wysokość 19 metrów. Fasada, z prostym portalem, prowadzi do wnętrza z trzema nawami, oddzielonymi kolumnami w stylu klasycznym. Sklepienie nawy głównej jest beczkowe, a nawy boczne mają sklepienia krzyżowe.
Dzieła sztuki
Po ponownym otwarciu kościoła w XIX wieku, wiele dzieł sztuki zostało przekazanych przez darczyńców. Wśród nich znajdują się obrazy mniej znanych świętych oraz posągi, w tym dzieła warsztatu Rizza.
Związek z Benedettem Marcello
Kościół Santa Sofia był ważnym miejscem dla kompozytora Benedetta Marcello, który stworzył dla niego kilka psalmów i pragnął być tam pochowany.
kościół Santa Sofia w Wenecji - Data powstania
Rok 1020

kościół Santa Sofia w Wenecji - Styl architektoniczny
Architektura romańska w Wenecji
Architektura romańska to styl architektoniczny, który rozwijał się w Europie od końca X wieku do początku XIII wieku, stanowiąc jeden z pierwszych zorganizowanych stylów architektonicznych po upadku Cesarstwa Rzymskiego. Charakteryzuje się masywnymi formami, grubymi murami, małymi oknami oraz łukami półkolistymi. W architekturze romańskiej dominują również sklepienia kolebkowe i krzyżowe, które umożliwiają budowanie większych przestrzeni wewnętrznych.
W architekturze romańskiej występują liczne elementy, które definiują ten styl:
1. Masywne mury: Zbudowane z kamienia, często nieotynkowane, co podkreśla surowość konstrukcji.
2. Łuki półkoliste: Używane zarówno w oknach, jak i w drzwiach, co nadaje budynkom charakterystyczny wygląd.
3. Sklepienia: Sklepienia kolebkowe i krzyżowe były powszechnie stosowane w kościołach i klasztorach, co pozwalało na lepsze rozkładanie ciężaru budowli.
4. Fasady: Zwykle bogato zdobione rzeźbami, w tym tympanonami nad drzwiami, które przedstawiały sceny biblijne.
Wenecja, jako miasto o unikalnej architekturze, również przyjęła elementy stylu romańskiego, zwłaszcza w kontekście budowli sakralnych. W okresie romańskim w Wenecji powstało wiele kościołów, z których niektóre łączą elementy romańskie z wczesnochrześcijańskimi oraz bizantyjskimi.
Architektura romańska miała znaczący wpływ na rozwój stylów architektonicznych w Europie, w tym na gotyk, który pojawił się w późniejszym okresie. W Wenecji, gdzie różnorodność kulturowa i handlowa przyczyniła się do rozwoju unikalnego stylu, elementy romańskie zintegrowały się z lokalnymi tradycjami, tworząc charakterystyczny wenecki styl architektoniczny.
Architektura romańska, poprzez swoje trwałe i monumentalne formy, pozostaje istotnym elementem dziedzictwa architektonicznego Europy, a w Wenecji stanowi ważny krok w kierunku dalszego rozwoju architektury sakralnej i świeckiej w regionie.
przeczytaj więcej
Weneckie zabytki w tym stylu:
kościół Santa Sofia w Wenecji - Dzielnica
Cannaregio
Cannaregio to jedna z sześciu głównych dzielnic Wenecji, położona w północnej części miasta. Jest to obszar o bogatej historii i charakterystycznym, autentycznym klimacie, który przyciąga zarówno turystów, jak i lokalnych mieszkańców. Cannaregio jest znane z malowniczych kanałów, wąskich uliczek oraz urokliwych mostów, które tworzą niepowtarzalny krajobraz wenecki.
Dzielnica ta była niegdyś głównym ośrodkiem życia żydowskiego w Wenecji, co znajduje odzwierciedlenie w obecności gminy żydowskiej oraz w historycznej dzielnicy żydowskiej, zwanej Ghetto. Ghetto w Cannaregio, założone w 1516 roku, było pierwszym na świecie miejscem, w którym Żydzi zostali zmuszeni do zamieszkania w wydzielonym obszarze. Dziś można tam znaleźć synagogi, muzeum żydowskie oraz liczne sklepy i restauracje oferujące tradycyjne potrawy.
Cannaregio jest również znane z wielu atrakcji turystycznych, w tym kościołów, pałaców i placów. Warto zwrócić uwagę na kościół Santa Maria dei Miracoli, znany ze swojego pięknego marmurowego wnętrza, oraz na Canal Grande, który przepływa przez dzielnicę, oferując wspaniałe widoki na architekturę Wenecji.
Dzielnica ta jest mniej zatłoczona niż inne części Wenecji, co sprawia, że jest idealnym miejscem do spacerów i odkrywania lokalnych sklepów, kawiarni i restauracji. Cannaregio zachowuje swój tradycyjny charakter, co czyni ją atrakcyjnym miejscem dla tych, którzy pragną poczuć autentyczną atmosferę Wenecji.
przeczytaj więcej
W tej dzielnicy znajdziesz również:
Źródła grafik: