Kościół Santa Maria Maddalena, znany również jako La Maddalena, to rzymskokatolicka świątynia w weneckiej dzielnicy Cannaregio, dedykowana św. Marii Magdalenie. Należy do Patriarchatu Wenecji i pełni funkcję kościoła rektorskiego w parafii Santi Ermagora e Fortunato.
Architektonicznie, Santa Maria Maddalena jest znakomitym przykładem stylu klasycystycznego. Wnętrze zdobią dzieła, takie jak “Ukazanie się Maryi Dziewicy Szymonowi Stockowi” autorstwa Giuseppe Angeliego oraz “Ostatnia Wieczerza” Giandomenica Tiepola.
Historia kościoła sięga czasów średniowiecza, z niepewną datą fundacji, która według niektórych źródeł mogła mieć miejsce już w 1025 roku. Pierwotnie był to kościół parafialny, a od 1628 roku zyskał status kolegiaty. W XVIII wieku przeszedł istotne zmiany, a budowa nowej świątyni rozpoczęła się w 1763 roku, według projektu Tommasa Temanzy. Kościół został konsekrowany w 1778 roku, a prace budowlane zakończono w 1790 roku.
W XIX wieku, w wyniku dekretów napoleońskich, parafia została zniesiona, a kościół przekształcony w oratorium. Po kilku latach ponownie otwarto go jako kościół filialny.
Architektura Santa Maria Maddalena charakteryzuje się centralnym planem i kopułą, a jej fasada zdobiona jest symbolami masońskimi. Wnętrze, oparte na sześciokątnym planie, zawiera cztery kaplice oraz dekoracje z marmuru. W 2005 roku odkryto na ścianie fresk alegoryczny, a wśród dzieł sztuki znajdują się także obrazy uczniów Piazzetty.
Obecnie kościół jest wykorzystywany do okazjonalnych wystaw w ramach Biennale.
Kościół Santa Maria Maddalena - Data powstania
Rok 1760
Kościół Santa Maria Maddalena - Główni architekci
Tommaso Temanza
Pochodził z rodziny sprawującej funkcje urzędnicze w Wenecji. Studiował matematykę i nauki ścisłe w Padwie pod kierunkiem Giovanniego Poleniego, a następnie odbył praktykę architektoniczną u swojego wuja, Giovanniego Antonio Scalfarotta. W późniejszym okresie sam kształcił kolejne pokolenie architektów, w tym Mattea Lucchesiego, krewnego słynnego grafika Piranesiego.
Jednym z jego pierwszych stanowisk było pełnienie funkcji proto (głównego architekta) dla Magistratu Wodnego — prestiżowej instytucji odpowiadającej za infrastrukturę hydrotechniczną Wenecji, podobnie jak wcześniej Lucchesi.
Temanza był również cenionym teoretykiem architektury. Największe uznanie przyniosła mu książka „Vite dei più celebri architetti e scrittori veneziani” (1778), zawierająca biografie najwybitniejszych weneckich architektów i autorów. Wcześniej, w 1762 roku, opublikował „Vita di Andrea Palladio” – jedno z pierwszych opracowań poświęconych słynnemu architektowi renesansu.
przeczytaj więcej
Kościół Santa Maria Maddalena - Styl architektoniczny
Architektura neoklasycystyczna w Wenecji
Architektura neoklasycystyczna to styl, który rozwinął się w XVIII wieku jako reakcja na barok i rokoko, czerpiąc inspiracje z klasycznych wzorców architektury starożytnej Grecji i Rzymu. Charakteryzuje się prostotą form, symetrią, harmonią oraz zastosowaniem kolumn, portyków i innych elementów klasycznych. Neoklasycyzm w architekturze dążył do wyrażenia idei rozumu, porządku oraz piękna, które były centralnymi wartościami oświecenia.
W kontekście architektury weneckiej, neoklasycyzm zyskał szczególne znaczenie w XIX wieku, kiedy to Wenecja, będąca niegdyś potężnym centrum handlowym i kulturalnym, zaczęła dostosowywać swoje budowle do nowych prądów artystycznych. Weneckie neoklasycystyczne budowle często łączyły elementy klasyczne z lokalnymi tradycjami architektonicznymi, co nadawało im unikalny charakter.
Przykłady architektury neoklasycystycznej w Wenecji obejmują takie budynki jak Pałac Ca' Rezzonico, który, mimo że zbudowany w stylu barokowym, przeszedł późniejsze modyfikacje neoklasycystyczne, oraz Kościół San Simeone Piccolo, który, zbudowany w XIX wieku, prezentuje typowe cechy neoklasycyzmu, w tym monumentalną kopułę i portyk kolumnowy.
Neoklasycyzm w Wenecji był również związany z rozwojem instytucji publicznych i kulturowych, co doprowadziło do budowy gmachów takich jak Teatr La Fenice, który, choć pierwotnie zbudowany w stylu neoklasycystycznym, przeszedł wiele renowacji i zmian w stylu w późniejszych latach.
W architekturze neoklasycystycznej w Wenecji można dostrzec wpływy zarówno lokalnych tradycji, jak i europejskich prądów artystycznych, co czyni ten styl ważnym elementem w dziejach architektury miasta. Neoklasycyzm w Wenecji nie tylko odzwierciedlał ówczesne zmiany społeczne i kulturowe, ale także przyczynił się do zachowania klasycznych wartości w kontekście nowoczesności.
przeczytaj więcej
Weneckie zabytki w tym stylu:
Kościół Santa Maria Maddalena - Dzielnica
Cannaregio
Cannaregio to jedna z sześciu głównych dzielnic Wenecji, położona w północnej części miasta. Jest to obszar o bogatej historii i charakterystycznym, autentycznym klimacie, który przyciąga zarówno turystów, jak i lokalnych mieszkańców. Cannaregio jest znane z malowniczych kanałów, wąskich uliczek oraz urokliwych mostów, które tworzą niepowtarzalny krajobraz wenecki.
Dzielnica ta była niegdyś głównym ośrodkiem życia żydowskiego w Wenecji, co znajduje odzwierciedlenie w obecności gminy żydowskiej oraz w historycznej dzielnicy żydowskiej, zwanej Ghetto. Ghetto w Cannaregio, założone w 1516 roku, było pierwszym na świecie miejscem, w którym Żydzi zostali zmuszeni do zamieszkania w wydzielonym obszarze. Dziś można tam znaleźć synagogi, muzeum żydowskie oraz liczne sklepy i restauracje oferujące tradycyjne potrawy.
Cannaregio jest również znane z wielu atrakcji turystycznych, w tym kościołów, pałaców i placów. Warto zwrócić uwagę na kościół Santa Maria dei Miracoli, znany ze swojego pięknego marmurowego wnętrza, oraz na Canal Grande, który przepływa przez dzielnicę, oferując wspaniałe widoki na architekturę Wenecji.
Dzielnica ta jest mniej zatłoczona niż inne części Wenecji, co sprawia, że jest idealnym miejscem do spacerów i odkrywania lokalnych sklepów, kawiarni i restauracji. Cannaregio zachowuje swój tradycyjny charakter, co czyni ją atrakcyjnym miejscem dla tych, którzy pragną poczuć autentyczną atmosferę Wenecji.
przeczytaj więcej
W tej dzielnicy znajdziesz również:
Źródła grafik:
