Kościół Santa Fosca, znany również jako kościół św. Fuski, znajduje się w dzielnicy Cannaregio w Wenecji. Należy do Patriarchatu Wenecji i parafii San Marcuola.
Historia
Początki świątyni sięgają X wieku, kiedy to przetransportowano ciało Świętej Fuski z Trypolitanii na wyspę Torcello, co przyczyniło się do rozwoju jej kultu. Pierwsze wzmianki o kościele pochodzą z 1297 roku, kiedy to budynek został odbudowany, zachowując bizantyjskie cechy architektoniczne. W XVII wieku z powodu problemów konstrukcyjnych kościół został całkowicie rozebrany i odbudowany w 1679 roku, eliminując nawy boczne. Po pożarze w XVIII wieku, dzięki wsparciu rodu Ca’ Donà, kościół został szybko odbudowany i ponownie konsekrowany w 1733 roku. Ostateczne prace wykończeniowe zakończono w 1741 roku.
Architektura
Fasada kościoła, zwieńczona trójkątnym tympanonem, jest podzielona przez cztery pilastry. Centralny portal, ozdobiony łukiem, ma datę 1741. Dzwonnica, znajdująca się z tyłu, została zbudowana w 873 roku, a jej obecny kształt pochodzi z przebudowy w 1450 roku.
Wnętrze kościoła, po przebudowie, składa się z jednej nawy z prezbiterium i dwiema kapliczkami. Główny ołtarz zdobi XVIII-wieczny obraz Trójcy Świętej i Dziewicy Maryi autorstwa Filippo Bianchiego, a ołtarze boczne przedstawiają sceny z życia Świętej Fuski, namalowane przez Francesco Miglioriego.
Kościół Santa Fosca w Wenecji - Data powstania
Rok 1733
Kościół Santa Fosca w Wenecji - Główni architekci
Domenico Rossi
Domenico Rossi (ur. 28 grudnia 1657 w Morcote, zm. 8 marca 1737 w Wenecji) był szwajcarsko-włoskim architektem barokowym, aktywnym głównie w Wenecji oraz na terenie dzisiejszej Słowenii i północnych Włoch.
Urodził się w Morcote w kantonie Ticino. Był uczniem Baldassarre Longheny, jednego z najważniejszych architektów baroku weneckiego. Z czasem został nadwornym architektem kilku weneckich rodzin arystokratycznych, w tym Dolfin, Savorgnan i Manin.
W 1701 roku nadzorował przebudowę Pałacu Dolfin, a w 1709 roku powierzono mu projekt nowej fasady kościoła San Stae w Wenecji.
Jednym z jego najważniejszych dzieł jest kościół Gesuiti w Wenecji, zaprojektowany w 1713 roku, uchodzący za przykład dojrzałego baroku. W latach 1714–1715 pracował również nad kościołem w kompleksie Križanke w Lublanie, którego plan oparto na układzie krzyża greckiego.
W 1724 roku zrealizował projekt pałacu Ca’ Corner della Regina, a w późniejszym okresie zajmował się także przebudową katedry w Udine.
Zmarł w Wenecji w 1737 roku, pozostawiając po sobie liczne dzieła architektury sakralnej i świeckiej, które świadczą o jego mistrzostwie w operowaniu formą barokową.
przeczytaj więcej
Kościół Santa Fosca w Wenecji - Styl architektoniczny
Architektura neoklasycystyczna w Wenecji
Architektura neoklasycystyczna to styl, który rozwinął się w XVIII wieku jako reakcja na barok i rokoko, czerpiąc inspiracje z klasycznych wzorców architektury starożytnej Grecji i Rzymu. Charakteryzuje się prostotą form, symetrią, harmonią oraz zastosowaniem kolumn, portyków i innych elementów klasycznych. Neoklasycyzm w architekturze dążył do wyrażenia idei rozumu, porządku oraz piękna, które były centralnymi wartościami oświecenia.
W kontekście architektury weneckiej, neoklasycyzm zyskał szczególne znaczenie w XIX wieku, kiedy to Wenecja, będąca niegdyś potężnym centrum handlowym i kulturalnym, zaczęła dostosowywać swoje budowle do nowych prądów artystycznych. Weneckie neoklasycystyczne budowle często łączyły elementy klasyczne z lokalnymi tradycjami architektonicznymi, co nadawało im unikalny charakter.
Przykłady architektury neoklasycystycznej w Wenecji obejmują takie budynki jak Pałac Ca' Rezzonico, który, mimo że zbudowany w stylu barokowym, przeszedł późniejsze modyfikacje neoklasycystyczne, oraz Kościół San Simeone Piccolo, który, zbudowany w XIX wieku, prezentuje typowe cechy neoklasycyzmu, w tym monumentalną kopułę i portyk kolumnowy.
Neoklasycyzm w Wenecji był również związany z rozwojem instytucji publicznych i kulturowych, co doprowadziło do budowy gmachów takich jak Teatr La Fenice, który, choć pierwotnie zbudowany w stylu neoklasycystycznym, przeszedł wiele renowacji i zmian w stylu w późniejszych latach.
W architekturze neoklasycystycznej w Wenecji można dostrzec wpływy zarówno lokalnych tradycji, jak i europejskich prądów artystycznych, co czyni ten styl ważnym elementem w dziejach architektury miasta. Neoklasycyzm w Wenecji nie tylko odzwierciedlał ówczesne zmiany społeczne i kulturowe, ale także przyczynił się do zachowania klasycznych wartości w kontekście nowoczesności.
przeczytaj więcej
Weneckie zabytki w tym stylu:
Kościół Santa Fosca w Wenecji - Dzielnica
Cannaregio
Cannaregio to jedna z sześciu głównych dzielnic Wenecji, położona w północnej części miasta. Jest to obszar o bogatej historii i charakterystycznym, autentycznym klimacie, który przyciąga zarówno turystów, jak i lokalnych mieszkańców. Cannaregio jest znane z malowniczych kanałów, wąskich uliczek oraz urokliwych mostów, które tworzą niepowtarzalny krajobraz wenecki.
Dzielnica ta była niegdyś głównym ośrodkiem życia żydowskiego w Wenecji, co znajduje odzwierciedlenie w obecności gminy żydowskiej oraz w historycznej dzielnicy żydowskiej, zwanej Ghetto. Ghetto w Cannaregio, założone w 1516 roku, było pierwszym na świecie miejscem, w którym Żydzi zostali zmuszeni do zamieszkania w wydzielonym obszarze. Dziś można tam znaleźć synagogi, muzeum żydowskie oraz liczne sklepy i restauracje oferujące tradycyjne potrawy.
Cannaregio jest również znane z wielu atrakcji turystycznych, w tym kościołów, pałaców i placów. Warto zwrócić uwagę na kościół Santa Maria dei Miracoli, znany ze swojego pięknego marmurowego wnętrza, oraz na Canal Grande, który przepływa przez dzielnicę, oferując wspaniałe widoki na architekturę Wenecji.
Dzielnica ta jest mniej zatłoczona niż inne części Wenecji, co sprawia, że jest idealnym miejscem do spacerów i odkrywania lokalnych sklepów, kawiarni i restauracji. Cannaregio zachowuje swój tradycyjny charakter, co czyni ją atrakcyjnym miejscem dla tych, którzy pragną poczuć autentyczną atmosferę Wenecji.
przeczytaj więcej
W tej dzielnicy znajdziesz również:
Źródła grafik:
