Kościół Sant’Antonin w Wenecji
Kościół Sant’Antonin, poświęcony św. Antoninowi z Amatei, to rzymskokatolicka świątynia w Wenecji, należąca do Patriarchatu Wenecji. Jest rektorskim kościołem parafii San Giovanni Battista in Bragora, w dekanacie San Marco – Castello.
Historia
Początki kościoła sięgają co najmniej VII wieku, choć pierwsze pewne wzmianki pochodzą z 1147 roku. W 1030 roku zrealizowano jego przebudowę, a w kolejnych wiekach kościół był wielokrotnie odnawiany. W latach 1591–1594 Francesco Tiepolo przekształcił kaplicę św. Saby, a w 1680 roku kościół został konsekrowany po znacznej przebudowie. W XIX wieku kościół stracił status parafialny i stał się kościołem filialnym.
W XX wieku świątynia była zamknięta w latach 1982–2010 z powodu prac restauratorskich, które obejmowały zarówno wnętrze, jak i zewnętrzne elementy budynku. Odkryto wtedy także sarkofag z XIV wieku. Kościół ponownie otwarto w 2010 roku.
Architektura
Kościół, usytuowany na zbiegu kanału Sant’Antonin i Rio della Pietà, charakteryzuje się południową fasadą z portalem wejściowym oraz dzwonnicą po lewej stronie. Dzwonnica, o wysokości 32 metrów, została odbudowana w XVIII wieku po zniszczeniach spowodowanych piorunem.
Wnętrze i wystrój
Wnętrze jest jednonawowe, z trzema kaplicami apsydowymi. Ściany zdobią pilastry korynckie, a sufit ozdobiony jest freskiem przedstawiającym Spotkanie św. Saby i św. Antonina. W absydzie znajdują się obrazy Sąd Ostateczny i Wyjście Noego z arki. Kaplica św. Saby, związana z rodziną Tiepolo, była miejscem przechowywania relikwii świętego, które w 1965 roku zostały zwrócone do Stambułu.
W kościele znajduje się również ołtarz z XVIII-wiecznym posągiem Madonny oraz popiersie prokuratora Alvise Tiepolo.
Kościół Sant’Antonin - Data powstania
Rok 1680
Kościół Sant’Antonin - Styl architektoniczny
Architektura baroku w Wenecji
Architektura baroku to styl, który rozwijał się w Europie od końca XVI wieku do XVIII wieku, charakteryzujący się dramatyzmem, bogactwem form oraz ekspresją emocjonalną. Barok był odpowiedzią na renesansowe dążenie do harmonii i proporcji, wprowadzając dynamiczne kształty, złożone układy przestrzenne oraz bogate zdobienia. Styl ten miał swoje korzenie w Włoszech, a następnie rozprzestrzenił się na inne kraje europejskie, w tym do Polski, Francji, Hiszpanii oraz na obszarze krajów niemieckojęzycznych.
W architekturze barokowej szczególną rolę odgrywały elementy takie jak kolumny, pilastry, kopuły oraz bogato zdobione fasady. Wnętrza budowli barokowych cechują się często monumentalnymi przestrzeniami, które są wypełnione sztuką, rzeźbą oraz malarstwem, co miało na celu wywołanie silnych emocji u obserwatorów.
W Wenecji, architektura barokowa rozwinęła się w sposób szczególny, z uwagi na unikalne uwarunkowania geograficzne oraz kulturowe tego miasta. Wenecka architektura barokowa jest znana z efektownych budowli, które łączą w sobie elementy tradycyjnej architektury weneckiej z nowatorskimi rozwiązaniami typowymi dla baroku.
Jednym z najważniejszych przykładów architektury barokowej w Wenecji jest kościół Santa Maria della Salute, zaprojektowany przez Baldassarre Longhenę i ukończony w 1687 roku. Budowla ta, z charakterystyczną kopułą i bogato zdobionymi fasadami, stanowi symbol weneckiego baroku. Kościół został wzniesiony jako wotum dziękczynne za ocalenie miasta od epidemii dżumy.
Innym znaczącym obiektem jest Pałac Grassi, który, choć pierwotnie zbudowany w stylu renesansowym, przeszedł istotne zmiany w okresie baroku, a jego fasada została wzbogacona o barokowe detale. Również Palazzo Mocenigo czy Palazzo Vendramin-Calergi prezentują cechy barokowe, łącząc w sobie elegancję z monumentalnością.
W architekturze weneckiego baroku można dostrzec także wpływy klasycyzmu, co objawia się w prostocie form oraz symetrii, które zyskują na znaczeniu w późniejszym okresie. Wenecka architektura barokowa jest zatem przykładem syntezy tradycji i nowatorstwa, które przyczyniły się do niepowtarzalnego charakteru miasta, znanego z bogatej historii oraz kultury.
Podsumowując, architektura baroku w Wenecji to zjawisko, które łączy w sobie dramatyzm i bogactwo form z lokalnym dziedzictwem architektonicznym, tworząc unikalny styl, który do dziś zachwyca turystów i miłośników architektury z całego świata.
przeczytaj więcej
Weneckie zabytki w tym stylu:
Kościół Sant’Antonin - Dzielnica
Castello
Castello to jedna z sześciu dzielnic (sestieri) Wenecji, położona w północno-wschodniej części miasta. Jest to obszar o bogatej historii, który łączy w sobie zarówno elementy kulturowe, jak i architektoniczne, tworząc unikalny klimat. Castello graniczy z dzielnicami San Marco, Cannaregio i Giudecca, a jego granice wyznaczają kanały i wąskie uliczki, typowe dla struktury Wenecji.
Dzielnica ta jest znana z malowniczych zakątków, które zachowały tradycyjny charakter miasta. W Castello znajduje się wiele zabytków, w tym kościoły, pałace oraz place, które przyciągają turystów. Warto wspomnieć o jednym z najważniejszych kościołów w Wenecji – Chiesa di San Giovanni e Paolo, który jest miejscem spoczynku wielu weneckich dogów.
Castello jest również domem dla znanego Arsenalu, historycznego kompleksu stoczniowego, który odegrał kluczową rolę w rozwoju morskiej potęgi Wenecji w średniowieczu. Dziś Arsenal jest miejscem organizacji wystaw oraz wydarzeń kulturalnych, a jego monumentalne bramy i budynki przypominają o dawnej świetności miasta.
W dzielnicy znajdują się także liczne kawiarnie, restauracje oraz sklepy, co sprawia, że jest to popularne miejsce zarówno wśród turystów, jak i mieszkańców. Castello wyróżnia się również pięknymi ogrodami, takimi jak Giardini della Biennale, które są miejscem organizacji Międzynarodowej Wystawy Sztuki oraz innych wydarzeń artystycznych.
Castello, mimo że jest jedną z mniej turystycznych dzielnic Wenecji, zachowuje autentyczny wenecki klimat, oferując odwiedzającym możliwość odkrywania uroków miasta z dala od zgiełku głównych atrakcji turystycznych. Dzielnica ta jest idealnym miejscem do spacerów, odkrywania lokalnych tradycji oraz delektowania się wenecką kuchnią.
przeczytaj więcej
W tej dzielnicy znajdziesz również:
Źródła grafik:
