Kościół San Raffaele Arcangelo, znany jako kościół św. Rafała Archanioła, to rzymskokatolicka świątynia w Wenecji, położona w dzielnicy Dorsoduro. Należy do Patriarchatu Wenecji i pełni funkcję kościoła parafialnego.
Historia
Pierwsze wzmianki o kościele sięgają VII wieku, kiedy to miał zostać założony przez św. Magnusa. Niektórzy historycy datują jego powstanie na rok 416, związując to z przysięgą małżeńską złożoną podczas najazdów Hunów. Kościół przeszedł kilka odbudów po pożarach, a w 1193 roku został konsekrowany.
Obecna budowla, zrealizowana w latach 1618–1639 według projektu Francesca Contina, powstała w miejsce zniszczonego kościoła. W XVII wieku przeszła przebudowy, a jej fasada została odnowiona w 1735 roku, wzbogacona o rzeźby św. Tobiasza i św. Rafała.
Parafia
Choć dokładny czas erygowania parafii nie jest znany, przypuszcza się, że miało to miejsce w IX wieku. W wyniku reform napoleońskich w 1805 roku, kościół zachował status parafialny, a do jego granic włączono sąsiednią parafię San Nicolò dei Mendicoli.
Architektura
Kościół zbudowany jest na planie krzyża greckiego i posiada trzynawową strukturę z centralnym sklepieniem krzyżowym. Wysoka na 35 metrów kampanila, będąca wynikiem XVIII-wiecznej przebudowy, zwieńczona jest cebulastą kopułą.
Wnętrze
Wnętrze kościoła zdobią obrazy, w tym dzieła Palmy młodszego. Organy, zbudowane w latach 1743–1749, mają bogato zdobiony prospekt. Sklepienie centralne zdobi malowidło autorstwa Francesca Fontebassa, który również ozdobił baptysterium.
Kościół San Raffaele Arcangelo w Wenecji - Data powstania
Rok 1618

Kościół San Raffaele Arcangelo w Wenecji - Styl architektoniczny
Architektura baroku w Wenecji
Architektura baroku to styl, który rozwijał się w Europie od końca XVI wieku do XVIII wieku, charakteryzujący się dramatyzmem, bogactwem form oraz ekspresją emocjonalną. Barok był odpowiedzią na renesansowe dążenie do harmonii i proporcji, wprowadzając dynamiczne kształty, złożone układy przestrzenne oraz bogate zdobienia. Styl ten miał swoje korzenie w Włoszech, a następnie rozprzestrzenił się na inne kraje europejskie, w tym do Polski, Francji, Hiszpanii oraz na obszarze krajów niemieckojęzycznych.
W architekturze barokowej szczególną rolę odgrywały elementy takie jak kolumny, pilastry, kopuły oraz bogato zdobione fasady. Wnętrza budowli barokowych cechują się często monumentalnymi przestrzeniami, które są wypełnione sztuką, rzeźbą oraz malarstwem, co miało na celu wywołanie silnych emocji u obserwatorów.
W Wenecji, architektura barokowa rozwinęła się w sposób szczególny, z uwagi na unikalne uwarunkowania geograficzne oraz kulturowe tego miasta. Wenecka architektura barokowa jest znana z efektownych budowli, które łączą w sobie elementy tradycyjnej architektury weneckiej z nowatorskimi rozwiązaniami typowymi dla baroku.
Jednym z najważniejszych przykładów architektury barokowej w Wenecji jest kościół Santa Maria della Salute, zaprojektowany przez Baldassarre Longhenę i ukończony w 1687 roku. Budowla ta, z charakterystyczną kopułą i bogato zdobionymi fasadami, stanowi symbol weneckiego baroku. Kościół został wzniesiony jako wotum dziękczynne za ocalenie miasta od epidemii dżumy.
Innym znaczącym obiektem jest Pałac Grassi, który, choć pierwotnie zbudowany w stylu renesansowym, przeszedł istotne zmiany w okresie baroku, a jego fasada została wzbogacona o barokowe detale. Również Palazzo Mocenigo czy Palazzo Vendramin-Calergi prezentują cechy barokowe, łącząc w sobie elegancję z monumentalnością.
W architekturze weneckiego baroku można dostrzec także wpływy klasycyzmu, co objawia się w prostocie form oraz symetrii, które zyskują na znaczeniu w późniejszym okresie. Wenecka architektura barokowa jest zatem przykładem syntezy tradycji i nowatorstwa, które przyczyniły się do niepowtarzalnego charakteru miasta, znanego z bogatej historii oraz kultury.
Podsumowując, architektura baroku w Wenecji to zjawisko, które łączy w sobie dramatyzm i bogactwo form z lokalnym dziedzictwem architektonicznym, tworząc unikalny styl, który do dziś zachwyca turystów i miłośników architektury z całego świata.
przeczytaj więcej
Weneckie zabytki w tym stylu:
Kościół San Raffaele Arcangelo w Wenecji - Dzielnica
Dorsoduro
Dorsoduro to jedna z sześciu głównych dzielnic Wenecji, położona na południowym zachodzie miasta, pomiędzy Canal Grande a Canale della Giudecca. Dzielnica ta jest znana ze swojego artystycznego charakteru, urokliwych kanałów oraz historycznych budynków, które odzwierciedlają bogate dziedzictwo kulturowe Wenecji.
Dorsoduro wyróżnia się spokojniejszą atmosferą w porównaniu do bardziej turystycznych obszarów Wenecji, takich jak San Marco. W dzielnicy znajduje się wiele ważnych instytucji kulturalnych, w tym Galleria dell'Accademia, która gromadzi jedną z najważniejszych kolekcji malarstwa weneckiego, obejmującą dzieła takich artystów jak Tintoretto, Veronese czy Bellini. Warto również wspomnieć o Peggy Guggenheim Collection, muzeum sztuki nowoczesnej, mieszczącym się w dawnym pałacu, które prezentuje prace znanych artystów XX wieku.
Dorsoduro jest również domem dla wielu kościołów, z których najbardziej znanym jest Basilica di Santa Maria della Salute, barokowa świątynia wzniesiona w XVII wieku jako wotum dziękczynne za zakończenie epidemii dżumy. Inne ważne obiekty sakralne to kościół San Pantalon, znany z imponującego malowidła sufitowego, oraz kościół San Nicolò da Tolentino.
Dzielnica ta charakteryzuje się również malowniczymi kanałami, wąskimi uliczkami i urokliwymi placami, takimi jak Campo Santa Margherita, popularne miejsce spotkań mieszkańców i turystów. Dorsoduro jest także miejscem, gdzie można znaleźć liczne kawiarnie, restauracje i sklepy z lokalnymi produktami, co czyni ją idealnym miejscem do odkrywania autentycznego życia weneckiego.
Dorsoduro, z jego bogatą ofertą kulturalną, piękną architekturą i spokojniejszą atmosferą, stanowi ważny element weneckiego krajobrazu, przyciągając zarówno turystów, jak i mieszkańców, którzy pragną cieszyć się urokami tego unikalnego miasta.
przeczytaj więcej
W tej dzielnicy znajdziesz również:
Źródła grafik: