Kościół San Giobbe
to rzymskokatolicki obiekt sakralny w Wenecji, zlokalizowany w dzielnicy Cannaregio, poświęcony św. Hiobowi. Należy do Patriarchatu Wenecji i pełni funkcję kościoła parafialnego w parafii Santi Giobbe Profeta e Bernardino, zarządzanej przez kanosjanów.
Kościół jest uznawany za jedno z ważniejszych dzieł wczesnorenesansowej architektury w Wenecji. Znajdowały się w nim cenne obrazy, takie jak Ołtarz św. Hioba autorstwa Giovanniego Belliniego, obecnie w Gallerie dell’Accademia.
Historia
Budowę hospicjum i oratorium św. Hioba rozpoczął Giovanni Contarini w 1378 roku. Po jego śmierci, dzieło kontynuowała córka Lucia, a w 1428 roku obiekt przeszedł pod opiekę Zakonu Braci Mniejszych Obserwantów. W 1450 roku rozpoczęto budowę nowego kościoła w stylu gotyckim, który został konsekrowany w 1493 roku. Wnętrze wypełniły dzieła znanych weneckich artystów, a doża Cristoforo Moro został pochowany w prezbiterium.
Architektura
Kościół łączy elementy gotyckie i renesansowe. Jego fasada, zaprojektowana przez Pietra Lombarda, wyróżnia się eleganckim portalem. Wysoka kampanila, zbudowana w latach 1451-1464, jest charakterystycznym elementem budowli.
Wnętrze
Wnętrze kościoła składa się z jednej nawy, z asymetrycznym układem kaplic i ołtarzy. Prezbiterium oddziela łuk triumfalny, a w jego wnętrzu znajduje się grobowiec doży Cristofora Mora. W kaplicach umieszczono liczne dzieła sztuki, w tym obrazy znanych artystów.
Likwidacja klasztoru
W 1810 roku, w wyniku dekretów napoleońskich, kościół i klasztor zostały zlikwidowane, a część terenu przeznaczono na Ogrody Botaniczne. Obrazy z kościoła przeniesiono do Gallerie dell’Accademia. W 1844 roku kanosjanie powrócili do ocalałego skrzydła klasztoru.
Erygowanie parafii
W 1952 roku kościół San Giobbe został erygowany jako parafia przez Patriarchę Wenecji Carlo Agostiniego.
Kościół San Giobbe jest nie tylko miejscem kultu, ale także ważnym punktem na artystycznej mapie Wenecji, świadczącym o bogatej historii i dziedzictwie miasta.
Kościół San Giobbe - Data powstania
Rok 1450
Kościół San Giobbe - Styl architektoniczny
Architektura renesansu w Wenecji
Architektura renesansu, która rozwijała się od końca XV wieku do początku XVII wieku, stanowi kluczowy etap w historii architektury europejskiej, charakteryzując się powrotem do klasycznych form i zasad estetycznych, inspirowanych antykiem. Wenecja, jako jedno z najważniejszych centrów handlowych i kulturalnych Europy, odegrała istotną rolę w rozwoju tego stylu, łącząc wpływy włoskie z lokalnymi tradycjami.
W architekturze renesansowej w Wenecji można dostrzec kilka charakterystycznych cech. Przede wszystkim, architekci tego okresu dążyli do harmonii, proporcji i równowagi, co było odzwierciedleniem humanistycznych idei tamtych czasów. Kluczowymi elementami stylu renesansowego były kolumny, pilastry, łuki oraz symetryczne układy przestrzenne. W Wenecji architekci często wykorzystywali także elementy gotyckie, co nadawało budowlom unikalny charakter.
Jednym z najważniejszych przykładów architektury renesansowej w Wenecji jest Pałac Dożów (Palazzo Ducale), który łączy w sobie elementy gotyckie i renesansowe. Jego bogato zdobione fasady, wspaniałe krużganki oraz monumentalne wnętrza ukazują dążenie do estetyki i majestatu. Innym istotnym dziełem jest Kościół San Giorgio Maggiore, zaprojektowany przez Andrea Palladia, który stał się jednym z symboli weneckiego renesansu. Jego klasyczne proporcje i harmonijna forma odzwierciedlają zasady architektury renesansowej.
Ważnym aspektem architektury renesansowej w Wenecji była także innowacyjność w zakresie materiałów budowlanych. Wykorzystanie cegły, marmuru oraz weneckiego kamienia pozwoliło na tworzenie złożonych struktur, które były zarówno funkcjonalne, jak i estetyczne. Weneccy architekci, tacy jak Jacopo Sansovino czy Andrea Palladio, wprowadzili nowe rozwiązania, które miały wpływ na rozwój architektury nie tylko w Wenecji, ale i w całej Europie.
Architektura renesansu w Wenecji, z jej unikalnym połączeniem klasycznych form i lokalnych tradycji, stanowi ważny rozdział w historii sztuki i architektury, a jej dziedzictwo jest nadal widoczne w wielu weneckich budowlach, które przyciągają turystów z całego świata.
przeczytaj więcej
Weneckie zabytki w tym stylu:
Kościół San Giobbe - Dzielnica
Cannaregio
Cannaregio to jedna z sześciu głównych dzielnic Wenecji, położona w północnej części miasta. Jest to obszar o bogatej historii i charakterystycznym, autentycznym klimacie, który przyciąga zarówno turystów, jak i lokalnych mieszkańców. Cannaregio jest znane z malowniczych kanałów, wąskich uliczek oraz urokliwych mostów, które tworzą niepowtarzalny krajobraz wenecki.
Dzielnica ta była niegdyś głównym ośrodkiem życia żydowskiego w Wenecji, co znajduje odzwierciedlenie w obecności gminy żydowskiej oraz w historycznej dzielnicy żydowskiej, zwanej Ghetto. Ghetto w Cannaregio, założone w 1516 roku, było pierwszym na świecie miejscem, w którym Żydzi zostali zmuszeni do zamieszkania w wydzielonym obszarze. Dziś można tam znaleźć synagogi, muzeum żydowskie oraz liczne sklepy i restauracje oferujące tradycyjne potrawy.
Cannaregio jest również znane z wielu atrakcji turystycznych, w tym kościołów, pałaców i placów. Warto zwrócić uwagę na kościół Santa Maria dei Miracoli, znany ze swojego pięknego marmurowego wnętrza, oraz na Canal Grande, który przepływa przez dzielnicę, oferując wspaniałe widoki na architekturę Wenecji.
Dzielnica ta jest mniej zatłoczona niż inne części Wenecji, co sprawia, że jest idealnym miejscem do spacerów i odkrywania lokalnych sklepów, kawiarni i restauracji. Cannaregio zachowuje swój tradycyjny charakter, co czyni ją atrakcyjnym miejscem dla tych, którzy pragną poczuć autentyczną atmosferę Wenecji.
przeczytaj więcej
W tej dzielnicy znajdziesz również:
Źródła grafik:
